PacoRubinos.com Publicacións
Browsing all posts in: Relatos cortos

Lum, o Xacio

July 14

 

 

 

 

LUM, O XACIO

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

PACO RUBINOS

LUM,  O XACIO

            Todos o saberedes, mais, por se non o souberades, agora volo conto. Un xacio é unha especie acuática, e deu en selo como continuación da fusión dos vellos deuses, nórdicos e latinos, con animais acuáticos que moraban nuns concretos ríos da face da Terra, ríos ós que se lles chamou máxicos.

            Eran unha especie metade humana, metade peixe. Humana porque os humanos foran producto tamén da fusión de deuses antergos con mamíferos, moi parecidos estes últimos ós monos.

            Teredes que saber que un destes ríos máxicos nos que viven os xacios é o Miño , que é un dos ríos orixinarios; pero os xacios, aínda que de aí partiron, habitan en tódolos ríos e mares que hai no mundo enteiro.

            Chegan a vivir entre mil cincocentos, e dous mil anos. Cada trinta e tres, equivalen a un ano da vida do home, ou sexa, que cando chegan ós mil anos teñen como trinta anos humanos. Din que por isto teñen moita máis sabiduría cós homes, o que provocou que se lles tivera por demos durante moitos séculos, e aínda que a súa lóxica e poderes son superiores ós dos homes, o seu carácter é bo e sinxelo. Endexamais se soubo que fixeran mal a ninguén, a non ser que o merecese, neses casos collían ó desgraciado e mergullándoo nas augas dábanlle un grande susto.

A súa vida é coma eles, moi simple. Dormen polas noites onde atopan augas mansas e érguense cediño, co sol. Entón buscan alimento. Comen peixes e algas do río ou do mar, e tamén teñen preocupación pola gordura; moitos sométense a dietas alimenticias para estar lixeiros e nadar polas augas con moita rapidez e elegancia. Tamén se namoran; normalmente dalgunha femia da súa especie, mais non en poucas ocasións séntense atraídos por unha muller humana. Din que entón sofren depresións, choran polo día e pola noite, e as súa bágoas fan que as augas do río se volvan un pouco salgadas.

Lum é un xacio de mil doucentos anos, vive no río Miño e máis en concreto na presa ou encoro, como se queira chamarlle, de Velle. A súa tez é roiba e os sus ollos grises coma a auga do río. Ten unha longas guedellas brancas que empalman cunha gran barba, longa tamén, e tamén branca, que lle baixa ata o peito, este moi liso e despoboado de pelos. De cintura para abaixo, unha preciosa cola de peixe, chea de escamas azuis moi claras, remata o seu corpo. O seu tamaño vén sendo, entre torso e cola, duns dous metros de longo.

              Como calquera xacio, Lum ten un bo carácter. É simpático e xoguetán, sendo moi difícil que se enfade con ninguén. Todo o contrario, é condescendente e sabe apreciar os problemas dos outros, ofrecéndose en moitos casos a darlle solucións prácticas e axeitadas a quen lle pide consello.

            O que máis lle gusta é erguerse coa luzada, e ollar como o sol principia a quentar as augas, xeralmente frías, do río. Gusta de nadar a moita velocidade e esculcar tódolos recunchos do seu territorio acuático, cousa que lle permite a súa ultrapotente vista de xacio, aínda que ultimamente cos anos vai perdendo as súas facultades.

            Lum coma todos os seres viventes, xacios ou non, aspira a ser ceibe coma a auga, coma o vento, coma os mares e as montañas. Aspira a ter sempre con quen falar mostrando o seu cariño e amor, mais tamén  que llo transmitan, xa que  gusta das boas compañas e dos grandes amigos. Pero a súa grande ilusión,  é poder voltar a ver á súa familia: á súa muller, Bleza, e  ós seus fillos Murun, Lasel e Ábera, así como ós fillos destes. Deles ficou separado cando fixeron o encoro de Velle, hai xa moitas lúas. El quedou por riba e eles por baixo.

A vida de Lum dende aquela é solitaria e monótona. Adícase a pescar para comer, e a tocar o seu clarinete. Nas tardes de verán, sobre todo, pódese escoitar axudado polo eco que fan as montañas. As súas melodías nos últimos anos son tristeiras e a máis dun fixeron chorar xa que as súas notas métense no máis fondo da alma e trócana en pura melancolía. O resto do día dedícao a pasear de arriba para abaixo tentando de espantar o pensamento que, lonxe dos seus, é coma unha agulla cravada no corazón.

            A verdade é que Lum, non sabe que facer un e outro día, mesmo foxe dos humanos que pescan nas augas mansas do encoro. Non quere odialos, pero no pode suxeitar un sentimento de repulsa e carraxe por quen foron os causantes da súa ruína e desgracia, á que non lle ve amaño posible.

            Todo principiou cando comezaron as obras do muro da presa. El vivía ceibe  e moi feliz coa súa familia. Gustaba de nadar coa súa muller, facer acrobacias e dar grandes saltos a moita velocidade para divertila. Era moi amigo de falar cos seus fillos de temas importantes e contrastar con eles as súas  opinións e pareceres. Pero en especial, amaba deitar os seus netos, ollar como estes ficaban durmidos mentres el lles contaba contos, longos e fermosos contos doutros tempos nos que a vida era moito máis silenciosa e sinxela. Así, nesta pacífica vida, as obras do encoro ían a máis.

O río cada día que pasaba discorría polos vales moito máis atoldado  e suxo, de xeito que a duras penas se podían ver entre eles, que tiñan que sacar a testa das augas para comprobar onde se atopaban e poder así saberen os uns dos outros. Non era a primeira vez que tiña chocado fortemente con penedos, mesmo cos seus fillos, ante a imposibilidade da visión que os obrigaba a andar máis despacio e con moita precaución.

            Un día no que a Lum se lle esquenceu o clarinete preto dos Peares, ó pé dunha pena, rematouse a construcción da presa e cando quixo ir buscar o instrumento, sen saber el nada, quedou preso no encoro e afastado dos seus  para sempre. Ó primeiro, negábase a crelo, pero logo o tempo veu a confirmarllo.

            O río, xa non volveu ser o que era. As súas augas axitadas e cristaliñas convertéronse en calmas e escuras, moito máis quentes e espesas, polo que a Lum se lle quitaron de cotío as ganas de nadar. Tentado estivo, en certa ocasión, de deixarse esvarar polas turbinas do salto cando estas traballaban, pero sabía que iso lle custaría a vida, e que a súa ética de xacio non permitía o suicidio, que está atrozmente visto pola Nai Natureza, e pode conlevar o castigo eterno, non só para quen o comete senón tamén para toda a súa parentela.

            Ultimamente Lum está fraquiño e con poucos pulos. A penas come; unha, pola tristura que o abrangue tódolos días e outra, porque os peixes van desaparecendo de pouco a pouco. Especies como a troita, o salmón, a anguía ou a lamprea non poden desenvolver o seu ciclo vital, que depende do libre tránsito polo río deica o mar. A comida é, pois, pouca e mala e nin as algas como as oucas, forman parte xa da vida acuática.

            Ó principio desta situación Lum tentou de falar cos homes que se achegaban á ribeira do Miño, contáballes o seu problema e todos, un tras outro, respondía o mesmo: que a solución estaba en construír canles que remontasen a presa e que permitisen a subida e baixada de tódalas especies. Tamén coincidían, por outra banda, en que esta solución, que parecía a máis xusta, non estaba nas mans deles senón nas das autoridades competentes, pero que estas ficaban sempre nos seus luxosos despachos, alleas ós grandes males da sociedade e ós  estragos que se estaban a causar na natureza.

            Solcitou Lum infindas veces entrevistas cos poderosos, mandando recado por xente de ben que se dignaba a escoitalo, mais o resultado fora sempre nulo. Unhas veces, as respostas eran positivas, e fixábase unha data para o encontro, pero Lum cansábase de esperar a quen endexamais aparecía e acababa retirándose ás profundidades máis escuras, magoado e choroso. Outras, as respostas traían mensaxes incribles, sempre apelando ó excesivo traballo que os políticos debían atender, así como o pouco tempo de que dispuñan para levar as súas tarefas a cabo.

            Pasado o tempo, Lum foi perdendo a ilusión, e só en moi pocas ocasións se deixaba ver polos humanos.

            Unha desas raras excepcións deuse nunha tarde de verán. Quentaba o sol polo curuto das montañas, e os paxariños, xoguetóns, voaban ó meu carón aledándome o día cos seus asubíos. Eu daba un paseo coa miña pirauga polo río, como gusto de facer nas tardiñas libres de domingo. Cando, de súpeto, apareceu aquilo na cima da auga. Por un momento fíxome dubidar se non estaría soñando, mais no momento en que Lum, que como tal se presentou, comezou a falar coa súa voz de ton grave e agarimoso, decateime de que estaba ben esperto.

El soubo de min que era escritor e gran amante da natureza, que gustaba dos animais e das plantas, dos ríos e das montañas, do mar, do vento puro petando na miña faciana. Foi falando disto e daquilo como me contou toda a historia que agora eu estou a relatar. E dígovos que chorei escoitándoo contaxiado polo nobre sentimento que este amigo puña en cada palabra e polo seu emocionado pranto. 

Cando nos despediamos, cando a sombra da gran montaña ía asulagando as augas do encoro, Lum convidoume nun derradeiro esforzo de supervivencia a escribir a súa historia para pregoala ós catro ventos. Así me dixo:             “Eu sei que os homes son bos, que todo o mal que fan é inconsciente e sen premeditación, mais a natureza, nai de tódalas cousas, perdoa poucas veces. Os deuses, os nosos pais, ensináronnos a querela e obedecela, pero hoxe os humanos, no seu afán de consumo, de ter todo aquilo que se lles apresenta ou imaxinan, fan graves danos contra dela. Desaparecen paisaxes, animais, plantas …, nembargantes seguen cegos, actuando como se fosen os únicos seres vivintes do universo. Eu, dende a miña soidade e infortunio, prégoche que expliques ós teus irmáns a miña traxedia, que non só é miña, senón doutras especies e doutros miles de lugares e seres. Traxedia que tamén sufrides porque afecta á vosa perpetuidade na Terra. Pídoche que o divulgues con amor e agarimo, sen ningún tipo de violencia, na procura de facer a vida moito máis leda e agradable para todos. Non me importaría sacrificar esta pequena ilusión que me resta de ver ós meus, se esta mensaxe que agora che dou servira para que tódalas especies vivan xuntas e en harmonía, polos séculos dos séculos. Se así fose, a miña vida,  malia a adversidade,  servirá para que todo vaia mudando para mellor. Moitas gr

A VERDADE NON FAI SERVOS

February 19

         Todo ocurriu nun lugar remoto. Xa non lembro ben nin como nin porque fomos parar alí. Eu levaba o meu plumífero preparado para o frio que por aquela época do ano facíase insoportable. A taberna estaba rexentada por un matrimonio de velliños seudofamosos na bisbarra porque un ano protagonizaran un anuncio televisivo para unha famosa  marca de turrón de Xixona. Esta fama resultaba ser, segundo dicían, un bo reclamo. E así o testimoniaban un par de carteis cos seus rostos retocados e sorrintes, e nas mans unha pastilla do esplendoroso doce. Cando chegamos debían ser as doce do medio día, o reloxio da igrexa daba unha chea de badaladas que eu non me molestei en contar. “Serán as doce” pensei. Cris miraba a decoración, mentras eu arranxaba a comida coa señora. Estaba de sorte, non había nada de peixe, a non ser de lata. Acordamos as dúas como hora propicia para dar conta desa comida caseira de sobrada reputación.

– ¿Queres tomar algo de beber? – pregunteille a Cris, máis por cortesía que por gañas de ficar alí.

– Non. Ven ver isto – díxome sinalando os cadros publicitarios.

Non lle prestei atención e limiteime a insistir coa pregunta, ela fíxose a distraida e ignoroume totalmente. Ó non obter resposta dirixinme cara a porta e saín, non sen antes despedirme da velliña. Fora senteime nun tallo de madeira e deixeime acariñar polo sol que empezaba a dispersar a brétema rapidamente por aqueles rueiros de montaña. Surxindo coma unha aparición pantasmal apareceu, rodeado de matóns, una figura a que recoñecín inmediatamente. Era Rodolfo Ramos.

A Rodolfo Ramos coñecerao no colexio. Sempre fora un pelota nato, desa clase de tipos cun afán desmedido por servir a quen máis poder tiña. Nada do que se facia entre compañeiros o podía saber el, pois senón de contado haberiao saber toda a dirección do centro educativo. Eu ben lembraba que áinda lle debía do sétimo curso tres canicas que me fiara nun arrouto de bondade que a bon seguro, eu iso si que xa non o gardaba na miña memoria, había ter un interés agachado. Débeda que me fora relembrada enfermizamente cunha sonrisiña cínica ata ben entrados na universidade. A Rodolfo Ramos sentáralle ben ser ministro. Aquel aire de superioridade que sempre adoptara cos do seu nível social, non decaera co nombramento. Pola contra xa tiña argumentos e incluso razóns para pasarnos polos fuciños os que só chegaramos a ter un modesto bufete nunha rúa secundaria en calquera cidade. Pero a mín todas estas cousas dábanme  igual. Prescindía del porque endexamais me metera en política. E eu coido que isto lle amolaba. Xa todos sabemos como ós homes de poder lles gosta facer favores e logo se certa cobralos.

– ¡Coño Bananas! – díxome o ministro chamandome por aquel vello alcume da xuventude.

– Hola Pelotas – contestei eu sen moito convencemento mentres un garda me miraba con gana de espetarme dúas hostias.

Eu con Cris aínda non tiña nada. Xamais nos deitaramos xuntos. Confeso que aquela viaxe non deixaba de ter para min un contido sexual máis ben que romántico. Ela estaba boa e ben que o sabía, eu era o seu patrón e aínda gardaba un certo aire de “play boy” que podía atraer ás mulleres. A verdade era que me daba igual. Eu só quería deitarme con ela sen importarme se eu lle gustaba a ela. Aquel encontro casual co ministro cheirábame mal. Cando me vira coa rapaza había de poñer un ar de condescendencia para logo venderme o seu silencio como se tal cousa. El ben coñecía a miña muller e sabía  contar as cousas dun xeito especial, non en van era político. Habíalle dicir:

– Mira Elena, eu querote ben, tamén ó teu marido, pero non podo aturar a mentira e menos que che fagan dano.- Aquí faría unha pausa longa, estabao vendo-. Por iso debo dicirche que o outro día na montaña atopei o teu esposo nunha situación un tanto comprometida……

A saber o que este fillo da gran puta me ía pedir a cambio do seu silencio. Por un intre estiven a piques de botar a correr, e deixar a Cris alí tirada, pero como é lóxico non o fixen. Se hai algo que odio é comportarme como un histérico cando vento algún mal agoiro. Así cando el me preguntou que que facía por alí eu con naturalidade lle contestei:

-¡Xa ves! Cunha empregada que está boísima e que aínda por riba lle dá igual que estea casado.

O ministro miroume coma se eu estivese bromeando e dándome unha palmada nas costas díxome:

-Ti sempre coas túas bromas.- e con aire de autosuficiencia, espetoume- Xa mo contarás outro día que hoxe levo moita presa, que quedei a xantar na montaña cuns paisanos de importancia.

No momento de botar a camiñar, pechado polas súas escoltas, saiu a Cris da taberna facéndose a distraida. Estaba máis guapa que nunca co seu pelo revolto e aqueles pantalóns axustados. Contar a verdade librárame de ser collido infraganti, quizás tal cousa foi a que me deu pulos para ser sinceiro con ela. Apreteina contra min e bicándoa na orella faleille así:

-Estás como un tren e teño unhas gañas tolas por te facer o amor.

Ela separou un pouco a testa para poderme ver os meus ollos e coa súa cara de pícara bicoume na punta do nariz decíndome deseguida:

-Crin que non mo ías propoñer nunca.

O APOLO

February 4

        Nun lugar de Compostela do que me lembro a miudo, existen unhas galerias comerciales e no seu interior un bar recollido e atípco. Ó primeiro fora unha cafetería de moda, moito antes de que eu o frecuentara, logo cando chegamos nós, a basca, convertímolo nun refuxo de convivencía pacífica  e divertida. Xógase as cartas e mantéñense conversas animadas nas noites de chuvia. Café, Alcol e porros son as drogas preferidas sen prexuizo de quen as rexeita. Pero…un día “chegou o comandante e mandou parar”, aprovouse a Lei Corcuera e veu o Xacobeo, parece ser que eramos molestos para a sociedade e de súpeto a policia foi o siareiro mais asiduo do local… “multa por aquíii, multa por aláaa, multa, multa, chachacha cha chá”. Pero non conseguiron máis que afloxarnos a todos un poco a bolsa, e algún buscavidas fudilo na miseria. O Bar pese a tódolos pronósticos segue aberto ó público, mudando de cando en vez parte da xente que o frecuenta. Vexamolo exemplo de algún dos seus máis soados siareiros:

 

            Movia os brazos en circulo, e como avezado karateca invitaba á xente a unha loita sen violencia, mais ben un baile coreografiado. Pero non todo o mundo entendía tal convite, por iso ó Paco tiña que lles explicar ós forasteiros que non se amolaran, que o Chileno era inofensivo, e que o seu comportamento respostaba a unha ducia de cervexas frias engulidas sen compaixón.

            -¿Está tolo, non?

            -¡Que va!- soia respostar o Paco, con cara de chiste- O que pasa é que o rapaz é tímido e non ten outro xeito de facerse notar. Pero logo falas con el e é unha boísima persoa, moi razoable e discreta.

            Outras veces o Chileno miraba fixamente para a nada ata que outra mirada se lle cruzaba coa súa. Isto mosqueaba a moitos, incapaces de manterlle a ollada insistente e infirmiza.

            -¡De que vai ese tipo!¡Vouno matar!

            E o Paco voltaba a sair fora da barra para calmar os ánimos do que se sentía ofendido.

            -Tranquilo home, está un pouco pasado. Non lle fagas caso. Mira.- E o Paco púñase a fitar para o Chileno, que impasible lle aguantaba a mirada, ata que canso desistia en seguir co xogo-¡Ves! Non hai deus que lle poda coa mirada. Pero tranquilo que nunca se chega a mais.

            Logo, o que se considerara ofendido, volvia a repetir o xogo de ollos esperando a que o Chileno dera unha mostra de humanidade, pero nada, era imposible. Había que aceptar, non sen gañas de espetarlle unhas hostias, que o tipo era o máis forte en canto a aguantar coa vista. Ninguén xamais fora rival para el, e todos ignoraban a capacidade real da súa resistencía.

            Mais de un lle comentara ó Paco que o tipo ese era un incordio, que non entendía porque non o tiña posto xa na rúa. Pero o camareiro chegaba no seu saber onde non chegaban os outros. Sabía que no fondo todo o mundo admiraba ó Chileno. Pouca xente quedaba que non se lle tivera arrimado nunha noite de depresiva borracheira a contar a súas cuitas, pois o home tamén aguantaba todálas palabras, foran as que foran e así se prolongaran ata o absurdo. Parecía un confesor e en máis dunha ocasión tiñao imaxinado con colariño e sotana. Pero había unha razón que predominaba sobre todas pola que non o botaba do bar: Os cartos. E é que a parte de gastarse tódolos días unha chea deles era un reclamo publicitario que as veces daba a impresión que enchia o bar de bebedores, e ata parecía que animaba ó consumo. Uns miraban para el divertidos, outros, con mal disimulada actitude, espiaban os seus xeitos, e os que máis viñan tódolos días empeñados en arrincarlle unha palabra, en descobrir, en fin, que por tras daquela pose había alguén que falaba e ría como todo o mundo. E uns dicíanllo a outros, e os estudiantes viñan a comprobar insitu que tal persoaxe existía, que non era un persoaxe inventado. E quedaban maravillados. O que esperaban multiplicábase por cen e despertaba unha admiración inaudita. E é que non había no país outra persoa coma aquela que desplegara tal enerxia, que aguantara tanto a facha.

 

A Mariquiña querendo ou sen querer, nunca se soubo, aproveitábase do Chileno, acariciáballe os biceps cunha luxuria de comedia mentres o outro sen inmutarse seguía coa  mirada fixa e perdida cara onde fora. Logo collíalle a man a calquera mociña inocente e leváballa canda a súa ata pousala naquela pel fina e forte. A rapaza, entre escandalizada e gustosa apartabaa rapidamente fixindo medo, e logo, ante a insistencia da Mariquiña e a impasividade do musculoso, volvíaa pousar buscando a aprobación do público que entusiasmado animabaa por ver se espertaba no inmóvil algún aceno. Todo terminaba nun rubor de silencio entre groliños fuxidios de cervexa e a mirada cómprice da Mariquiña que sempre era convidada a un tubo agradecido e áxilmente apurado.

 

O truco do café era moi festexado polo Madruga, empedernido bebedor de carajillos. Este sempre traia trescentas cincuenta pesetas no peto, cartos que só lle chegaban para tomar un, pois costaba dúascentas cincuenta, pero lonxe de amolarse agardaba felmente polo Cheas que acostumaba a chegar e tomar un café rápido. O Madruga apresurábase a convidalo á consumición que só lle costaba cen pesetas, o xusto que lle sobraba despois de pagar o seu. O Cheas, home xeneroso onde os haxa, correspondíalle ó envite:

-¡Gracias! ¿Tómaslle outro ou que?-dicíalle amablemente o invitado.

-Pois bueno, se insistes- contestáballe o Madruga pondo cara de pillo.

Total que o home polo precio de un e pouco máis, tódolos días tomaba tres, pois xa se sabe que en este bar á terceira sempre convida a casa.

 

 

Andado o tempo aquí seguimos, mirando como as pernas da xente atravesan e cortan a luz que entra pola fiestra, apenas se ve si chove ou si é noite, aquí no Apolo o tempo parece que se detén entre os sons melancólicos dun blues, ou tal vez da desgarrada verdade dunha rancheira.

 

 

 

 

O OPOSITOR

January 28

¿Que carallo querería dicir o tipo aquel co da mosca dentro da botella? As gafas deixaban ver os seus ollos pequenos de reprimido pensador, era mestre de instituto e debía crerse pouco menos que Hegel. A mosca na botella. A mosca na botella era el, revoloteando ó redor do vidro, intentando vivir no mundo e baendo sempre coa súa propia face, coa súa cara de moucho reprimido, si reprimido, non me cansarei de chamarllo, reprimido no seu pensamento superior e cunha linguaxe privada que non o deixaba comunicarse cos demais. O seu talante non era Kafquiano senón esperpéntico, digno persoaxe chepudo dunha novela de Valle-Inclán. E miraba para min, o moi cabrón, cun riptus de paternalismo que me chamaba inbécil, incapacitado, minusválido de pensamento. E eu imaxinábame collendoo pola gorxa, apretandolle a noz  con pracer. ¿De que me serviu falar e falar, tremar, odiar, sentirme empequenecido, humillado diante de aquel insecto repulsivo?. Quixerao ver eu a el na miña situación, co corazón latindo a mil, suándome as mas e  as sens, trabándoseme a lingua no padal e o pensamento buscando a memoria que coma sempre fuxe cando hai compromiso. Quixerao ver eu ganduxando un discurso comprensible e aceptable sen  crebárselle a voz, sen pestañexar sequera. Imbécil, acaso non era humano aquel ser que sorindo esfaragullaba o meu esforzo. Se cadra pensaba que eu non miraba como pracenteiramente desfrutaba da miña ridiculez, pero el non sabía que eu sabía del o que só a súa esposa sabía, que cando chegaba polas noites á casa fracasaba unha e outra vez nos seus deberes conxugais e  chorando pechábase no baño para masturbarse sen piedade e logo soñaba con ser un grande filósofo, o artífice do sistema que habería de revolucionalo pensamento. A eterna pregunta era sempre a mesma: ¿Como ía el pensar nada orixinal se ó único que podía facer era repetir coma un papagaio o discurso doutros autores? Porque el dominaba a historia do pensamento, aquilo que a tradición lle insinara, pero a súa autonomía no pensar só se proxectaba na man direita para machacar un  membro rugoso e flácido.

 

 

A TAPA

January 21

 

-Dame un bico con lingua- soia dicirlle con impaciencia, coma se estivera ansiosa de catar a humidade fresca e suave da súa boca.

            -Non teñas presa – contestaba el  pausadamente, queréndolle dar ó feito unha cirimonia ortodoxa- deixa que me lave as mans e me peitee, estou moi feo.

            -Non sexas parvo, a min góstasme como estás- e mirabao con desexo, palpandolle o cú mentres se retiraba ó aseo, seguindoo ata porse diante do espello.

            -Estoume facendo vello. Mira que chea de enrugas me sairon ó redor dos ollos. ¿De veras sígote atraendo?- marmuraba tristeiramente mentres, comtemplándose, tusaba o bigode con paciencia- Isto xa non é o que era.- ¿Lembras cando o facíamos a todas horas?

            -Podemos facelo agora, a min apetéceme- Laricaba ela como se chorara.

            -Pero estou feísimo- insistia el.

                -Xa che dixen que a min éme igual.

            -¿Ves? Estas recoñecendo que estou  feo- recalcaba el con tristeza.

            -Non dixen iso- desculpábase ela  cansinamente.

            -Si que o dixeches, xa non che gusto, recoñeceo, calquera día me deixas por un deses pelandruscos que hai na túa oficina.- parecía que lle ían caer as bagoas porque os ollos cintileban coma un mar de estrelas.

            -Veña, home, non te me poñas así, parece mentira que penses a estas alturas en estas cousas. ¿Non confias en min?

            E a muller quedou coa palabra na boca mentres o home fuxía cara a soedade do cuarto escuro. Xa non tiña gañas de peitearse, nen de recortar o bigode, nin de barbearse aqueles pelos da cara que tanto a mancaban.

            -Deixame en paz- berroulle dende a cama- Só me queres para iso, non che importo nada, e ademais xa me fixeches doer a testa.

O PRMEIRO

January 14

 Entre os piñeiros un cheiro a herba seca, raiolas de sol que mancaban a cabeza, a líbido disparada, como se podía agardar da idade que profesábamos. E digo profesábamos, porque non só posuíamos a idade, senón que nos onorgullecíamos dela. Entre os piñeiros, por trás dunha silveira, estaba o pastor coa Vacariza. Ela xemía e el saloucaba, coma un can sedento. Nós, agachados, caladiños, e co afán de non perder detalle, fitabamos todo canto nos amosaba o que estaba a suceder por trás daquela silveira. Cando volvín a testa, o Pedriño xa esta a machacar o nabo coa mirada perdida nalgures, o Luis, co queixo desencaixado, díxolle que parara, que co ruido que facía coa man ía poñer   en alerta á rapaza. Foi igual, de pouco valeu a cara de xeño que lle puxo, el xa saloucaba á par do Pastor. Ela ceibou un riso e díxolle a el graciosamente que parecía  que tiña un orgasmo en estereo, que lle encantaba esa resonancia,  que por favor lle dixera ós seus amigos que sairan da agachadela que xa abondaba, e que deixara de facer o parvo que xa se lle afrouxara o pito había un anaco. Tamén nós escoitaramos a súas palabaras, nembargantes esperamos a que o Pastor nos dese aviso. E así foi como nos arrimamos ós dous amantes. “¡ Veña!” dixo ela, “ ídevos espindo que vou empezar por ti” sinalando ó Pedriño. Pero claro, o Pedriño viña de meneala e non se lle levantou, logo tocoume a min e creo que cumplín axeitadamente, ou eso me pareceu pois era a primeira vez que o facía e non sabía de nada, pero o que trunfou de verdade foi o Luis, que coa súa gran verga erguida, como aquel faro de Hércules que eu fora visitar coa familia  á Coruña, botouse por riba da Vacariza e comezou a berrar con carraxe. O Luis facía flexións coma cando estaba na clase de ximnasia, coa vista dirixida ó cabo do mundo metía e sacaba, a rapaza, cos ollos pechados, tiña un riso de placer inmenso. Como tardaban en acabar, puxémonos a xugar ó subastado cunhas cartas que levaba o pastor, claro que el gañou, pois ó final díxonos que tódalas copas estaban marcadas, que nelas limpara o pito na antepenúltima corrida, dando a entender que a última fora había un pouco, bueno un pouco non, pois o Luis xa levaba unhas dúas horas montando na moza. Aquelo parecía que non ía terminar nunca, de nada valeu decirlle  entre todos que acabara, que xa era noite e que o sol xa se puxera había moito. El, entre afogos, contestou que o deixaramos en paz, que liscásemos se queriamos, que tiña que acabar fose coma fose. E alí ficou mentres nós lle axudamos o Pastor a levar as pericas cara a casa.

      O día seguinte o Luis parecía un pavo real, rañou na entreperna e mirounos cun orgullo altivo:

      -Chavales moito tedes que aprender nesta vida.

      Foi o último que lle escoitamos dicir.

      Ao día seguinte, a nai levouno ao médico e o seguinte interno para un seminario da capital. Andado o tempo foi cura e dín que anda pola África adiante, a saber a cantas feligresas terá xa namoradas.

ANUNCIACIÓN: DOMINÓ OU MUS?

December 17

O Anxo baixou á Terra, levaba un laúde no seu colo, viña coma levitando e reparou en que centos de humanos miraban para el cun cómico aceno de sorpresa.

-¿Que? -dixo cando parecía espertar do seu letargo, pero sen abrir os ollos que ata daquela estiveran pechados- ¿Nunca vistes a unha creatura divina?

O rebumbio da rúa parou, ninguén tivo azos para lle respostar.

-Pero….¿É así como recibides a un anxo do ceo? Se Deus me di isto non veño. O Innomeable mandoume para axudarvos contra toda esa chusma de descridos e arrogantes embaucadores que vos atan coas súas máxias ós receptores de televisión. Mandoume para que castigue a tódolos que con reprobables mañas ensucian as vosas conciencias e alimentan os vosos vicios. Mandoume para que mire polos puros de corazón que reciben educación pecaminosa, si, os nenos, eses seres tenros e sinxelos que han ser a semente do futuro….

A palabra futuro resoou nos grandes edificios mentres un ateo dobraba a esquina:

-¿Quen dixo futuro? ¿Acaso non sabe que non existe tal cousa?

-¿Quen es ti que interrompes o meu anuncio, non serás un deses manipuladores de almas? -increpou o Anxo dende as alturas.

-¿Que manipuladores? -contestou o ateo.

– Fala dos famosos da televisión, dos presentadores e esa xente, xa sabes …-Atreveuse a aclarar un homiño medroso con voz lene.

– Quita, quita, senón fora ateo diría que deus me ceibe de todos eses carroñeiros.

– Pero ti home ¿e que aínda non cres despois de verme?

– ¿E ti quen es oh?

– Son o Anxo de Deus.

– ¡Si home, si…!

-¿E  logo como pensas que me sosteño así, no aire?

– Estarás enganchado con algo, ¿eu que sei? Pero tes razón, non vexo cable por ningures. ¿Coma o fas?

-Non che estou dicindo que é Deus quen me dá poder para voar.

-Tamén se só che dá iso ben pouco che dá -o ateo poñíase burlón.

– Non blasfemes -dixo cabreado o Anxo

– Que blasfemia nin que hostias: ¿Vasme ti a dicir a min o que teño que  falar? Non, se xa te me estás parecendo  a eses contra dos que tanto despotricas. Non hai deus, e ti serás o que queiras, pero non me toques os collóns que veño fodido.

– ¿E logo en que te baseas para dicir que Deus, o noso Señor, o Innomeable, non existe? -Suavizou o Anxo as verbas como queréndose encher de paciencia.

– Pois a primeira cousa é que nunca o vin.

– E como o ías ver se El non ten rostro, nin corpo. El é tódolos rostros e tódolos corpos.

– Máis o meu favor, ¿quen é logo, unha onda de son, unha luz, un raio gamma ou beta ou xi?

– Non te mofes pecador ou terei que amolarte -dixo o Anxo con voz firme.

-Anda baixa de aí e non me veñas con caralladas que teño presa, o traballo espera pero o xefe non, non sexa que me bote.

O ateo quixo seguir o camiño que levaba e non ben o colleu parou, virou as costas e mirou para o anxo.

– Por certo…¿Ti que anuncias?

– A Deus. Eu son a Anunciación. -respondeu desairado o Anxo.

O Ateo ollou para o ceo e voltando a retomar o andar pensou con cabreo:

“Parece que a iglesia estase poñendo ó día nisto da publicidade, claro que cos cartos que move e deus do seu lado, xa pode”.

Mentiu cando dixo que ía  traballar. Non sabía por que, quiza fora un vicio social, odiaba dicir que estaba no paro. Por iso cando tiña oportunidade, xeralmente entre descoñecidos, presumia de andar sempre ocupado cos problemas do traballo, e adoitaba maltratar a ese xefe ficticio retratandoo coma un tirano, coma un energúmeno, en fin, coma el supuña que debía ser todo patrón. O Ateo pasaba o día no Apolo, un bar do ensanche fundido nunhas galerías comerciais que noutro tempo tiveran moita sona por ser o lugar elexido polos estudiantes para andar de esmorga. Aquel bar de luz baixa e música alta era centro de reunións de todo tipo. Calquera podía chegar e atopar naquel lugar soños frustrados, grandes proxectos, cabreos xustificados, liortas que se paraban cunha invitación a cervexa, pero ante todo, comunicación, absurda ás veces, intelixente outras. Calquera en poucos minutos podíase sentir coma na súa casa dando renda solta as súas obsesións, ós seus barrenes. A intolerancía só agromaba como indiferencia, e a tolerancia festexábase con estrondo de risos e o mexo silandeiro do grifo da cervexa. O Ateo, amaba ó Apolo, e coma non cría en deus, cría no bar como o único lugar de redención posible, redención existencial feita do home para o home. Aquel día entrou coa fronte alta:

-¿Sabedes o que acabo de atopar na rúa? -dixo, dirixíndose ó Farruco, propietario e camareiro do local, e ó Puma, un siareiro dos que tiñan callo no cu de non erguerse xamais do seu taburete mais que para festexar un gol ou ir mexar.

– Pois non -contestou o Farruco, mentres ó Puma lle fuxia un arrouto pola gorxa.

– A un anxo  anunciando non sei que.

Os dous quedaron calados. Despois de todo cousas piores se vían no Apolo tódolos días.

– Pero…¿Non tedes curiosidade por saber como era? -insistiu o Ateo.

– Sería como tódolos anxos -contestou con ironía o Puma.

Collendo o periódico, o Ateo, sentouse e pediu un café con gotas. Para que ía el perder o tempo en explicar algo que non lle interesaba a ninguén. E con cara de resignación mergullouse na lectura do diario.

A aquelas horas entraba no bar unha luz amarela, de sol morrendo, aquel raíño que daba no espello e se lle pousaba no ollo impedíalle a lectura pero daba un pracer inmenso. Pechando a pálpebra, sentía como unha masaxe doce e quente adormecía o seu pensamento. O Ateo como home de ciencia sabía da rotación do sol, por iso froito da súa experiencia adoptara por costume ir cambiando de mesa a medida que andaba o ano, na procura daquel raíño que só por uns minutos invadía certos recunchos do bar. Uns chamábanlle tolo, outros nin caso lle facían.

– ¡Me cago en dios! -exclamou o Trompas, interrompendo a quietude do ambente-  Como me volvas a poñer o café fervendo vaicho pagar María Santísima.

– Perdoa -replicou o Farruco- pero se non está quente xa me dirás como carallo cho preparo.

– Pero.. ¡foder!… podelo cortar co leite morno ¿non?

– O que ti queiras, machiño. Como se lle queres unha pedra de xeo.

 

O Ateo no se dera conta de que o Anxo seguírao ata o bar, baixo o aspecto dun “pés negros”. Tal vez vira nel unha ánima que gañar para o grande exército do ceo, tal vez o seu ego de ser celestial fora ofendido pola incredulidade daquel personaxe. O caso foi que o seguiu ata dentro e que o vixilou un bo cacho mentres este aproveitaba aquel sol miudo. Nisto, canso de agardar non se sabe qué, elevouse do chan e abriu os brazos en cruz tal como lle ensinaran na E.A.A.(Escola de Anxos e Aparecidos):

– ¡Queridos pecadores, producto do azar topei con ese ateo que me conduciu a este antro de perdición e vicio! ¡Eu veño a redimirvos coa palabra de Deus e a axuda da Providencia Divina!

– ¡Coño, pero si é o tipo do que vos falei! -exclamou o Ateo perplexo.- ¿Vedes o que vos dicía? ¡É capaz de levitar!

– ¡Outro redentor non, por favor! -dixo o Farruco, torcendo o bico coma se estivera canso de enfrontarse a cotío con feitos dese tipo.

– ¡Como!¿Acaso xa veu algún outro anxo por aquí? -apresurouse a increpar perplexo o ser divino.

– Si, -contestoulle o Puma-  e sempre rematades por pedir algo.

– Eu non veño a pedir máis nada que vos xuntedes cos xustos e bos de corazón.

– ¡Dámonos por fodidos entón! -bromeou o Trompas.

– ¡Nos meus cincocentos anos de vida anxelical xamais vin tal descaro…!

– Mira chaval -falou o Farruco- que veñas por aquí, ó quente, que non tomes nada, que non coñezcas o que é o xabrón, pase. Pero non nos veñas con hostias e relixións que non estamos para aturar a calquera.

-¡Arderedes todos no lume eterno! ¡E logo xa non haberá perdón! ¡Reflexionade!

 

Pero o Anxo non sabía que Deus tamén “paraba” polo Apolo, que acostumaba  tomar a forma de humano, e no ambiente era coñecido por Oscar; de súpeto apareceu pola porta coma un home máis pois non lle gustaba dar o “cante”. O Anxo, fiel ó seu adestramento celestial recoñeceuno e quedou mudo. O Oscar, ou Deus, ou coma queiramos chamarlle, colleuno pola perneira do pantalón e volvéndoo poñer no chan  faloulle á orella, baixiño:

 

– Estou ata os collóns dos listiños que van pola súa conta. ¿Para que foche enviado, eh? Non, non me contestes e larga de aquí se non queres acabar de anxo da garda do Rappel.

 

O Anxo púxose vermello coma un semáforo e saiu por onde entrara, amoucado e avergoñado, escoitando os risos dos que quedaban dentro. Logo sentiu falar a Deus que era chamado Oscar:

– Seica vos veñen  redimir, ¿non si?.  O malo é que se cumple coa súa teima déixame sen puntos para a partida. E falando de partida, xa que estamos catro..¿dominó ou mus?

– ¡Dominó! -contestaron os tres siareiros a un tempo.

Instintivamente o Farruco colocou a caixiña coas fichas por riba do mostrador que pronto foi  retirada polo Puma. Os tres homes e Deus, ou Oscar, ou coma lle queiramos chamar, sentaron á mesa e principiaron o xogo sen dilación. Entre bromas e chismes escoitouse a voz deste último dicir:

– Como para que se lle ocorra dicir a alguén que por aquí non vén nin deus. E logo eu ¿que? Que mando nos anxos coma ninguén.

 

LUM, O XACIO

December 10

   Todos o saberedes, mais, por se non o souberades, agora volo conto. Un xacio é unha especie acuática, e deu en selo como continuación da fusión dos vellos deuses, nórdicos e latinos, con animais acuáticos que moraban nuns concretos ríos da face da Terra, ríos ós que se lles chamou máxicos.

            Eran unha especie metade humana, metade peixe. Humana porque os humanos foran producto tamén da fusión de deuses antergos con mamíferos, moi parecidos estes últimos ós monos.

            Teredes que saber que un destes ríos máxicos nos que viven os xacios é o Miño , que é un dos ríos orixinarios; pero os xacios, aínda que de aí partiron, habitan en tódolos ríos e mares que hai no mundo enteiro.

            Chegan a vivir entre mil cincocentos, e dous mil anos. Cada trinta e tres, equivalen a un ano da vida do home, ou sexa, que cando chegan ós mil anos teñen como trinta anos humanos. Din que por isto teñen moita máis sabiduría cós homes, o que provocou que se lles tivera por demos durante moitos séculos, e aínda que a súa lóxica e poderes son superiores ós dos homes, o seu carácter é bo e sinxelo. Endexamais se soubo que fixeran mal a ninguén, a non ser que o merecese, neses casos collían ó desgraciado e mergullándoo nas augas dábanlle un grande susto.

A súa vida é coma eles, moi simple. Dormen polas noites onde atopan augas mansas e érguense cediño, co sol. Entón buscan alimento. Comen peixes e algas do río ou do mar, e tamén teñen preocupación pola gordura; moitos sométense a dietas alimenticias para estar lixeiros e nadar polas augas con moita rapidez e elegancia. Tamén se namoran; normalmente dalgunha femia da súa especie, mais non en poucas ocasións séntense atraídos por unha muller humana. Din que entón sofren depresións, choran polo día e pola noite, e as súa bágoas fan que as augas do río se volvan un pouco salgadas.

 

Lum é un xacio de mil doucentos anos, vive no río Miño e máis en concreto na presa ou encoro, como se queira chamarlle, de Velle. A súa tez é roiba e os sus ollos grises coma a auga do río. Ten unha longas guedellas brancas que empalman cunha gran barba, longa tamén, e tamén branca, que lle baixa ata o peito, este moi liso e despoboado de pelos. De cintura para abaixo, unha preciosa cola de peixe, chea de escamas azuis moi claras, remata o seu corpo. O seu tamaño vén sendo, entre torso e cola, duns dous metros de longo.

              Como calquera xacio, Lum ten un bo carácter. É simpático e xoguetán, sendo moi difícil que se enfade con ninguén. Todo o contrario, é condescendente e sabe apreciar os problemas dos outros, ofrecéndose en moitos casos a darlle solucións prácticas e axeitadas a quen lle pide consello.

            O que máis lle gusta é erguerse coa luzada, e ollar como o sol principia a quentar as augas, xeralmente frías, do río. Gusta de nadar a moita velocidade e esculcar tódolos recunchos do seu territorio acuático, cousa que lle permite a súa ultrapotente vista de xacio, aínda que ultimamente cos anos vai perdendo as súas facultades.

            Lum coma todos os seres viventes, xacios ou non, aspira a ser ceibe coma a auga, coma o vento, coma os mares e as montañas. Aspira a ter sempre con quen falar mostrando o seu cariño e amor, mais tamén  que llo transmitan, xa que  gusta das boas compañas e dos grandes amigos. Pero a súa grande ilusión,  é poder voltar a ver á súa familia: á súa muller, Bleza, e  ós seus fillos Murun, Lasel e Ábera, así como ós fillos destes. Deles ficou separado cando fixeron o encoro de Velle, hai xa moitas lúas. El quedou por riba e eles por baixo.

A vida de Lum dende aquela é solitaria e monótona. Adícase a pescar para comer, e a tocar o seu clarinete. Nas tardes de verán, sobre todo, pódese escoitar axudado polo eco que fan as montañas. As súas melodías nos últimos anos son tristeiras e a máis dun fixeron chorar xa que as súas notas métense no máis fondo da alma e trócana en pura melancolía. O resto do día dedícao a pasear de arriba para abaixo tentando de espantar o pensamento que, lonxe dos seus, é coma unha agulla cravada no corazón.

            A verdade é que Lum, non sabe que facer un e outro día, mesmo foxe dos humanos que pescan nas augas mansas do encoro. Non quere odialos, pero no pode suxeitar un sentimento de repulsa e carraxe por quen foron os causantes da súa ruína e desgracia, á que non lle ve amaño posible.

 

            Todo principiou cando comezaron as obras do muro da presa. El vivía ceibe  e moi feliz coa súa familia. Gustaba de nadar coa súa muller, facer acrobacias e dar grandes saltos a moita velocidade para divertila. Era moi amigo de falar cos seus fillos de temas importantes e contrastar con eles as súas  opinións e pareceres. Pero en especial, amaba deitar os seus netos, ollar como estes ficaban durmidos mentres el lles contaba contos, longos e fermosos contos doutros tempos nos que a vida era moito máis silenciosa e sinxela. Así, nesta pacífica vida, as obras do encoro ían a máis.

O río cada día que pasaba discorría polos vales moito máis atoldado  e suxo, de xeito que a duras penas se podían ver entre eles, que tiñan que sacar a testa das augas para comprobar onde se atopaban e poder así saberen os uns dos outros. Non era a primeira vez que tiña chocado fortemente con penedos, mesmo cos seus fillos, ante a imposibilidade da visión que os obrigaba a andar máis despacio e con moita precaución.

            Un día no que a Lum se lle esquenceu o clarinete preto dos Peares, ó pé dunha pena, rematouse a construcción da presa e cando quixo ir buscar o instrumento, sen saber el nada, quedou preso no encoro e afastado dos seus  para sempre. Ó primeiro, negábase a crelo, pero logo o tempo veu a confirmarllo.

            O río, xa non volveu ser o que era. As súas augas axitadas e cristaliñas convertéronse en calmas e escuras, moito máis quentes e espesas, polo que a Lum se lle quitaron de cotío as ganas de nadar. Tentado estivo, en certa ocasión, de deixarse esvarar polas turbinas do salto cando estas traballaban, pero sabía que iso lle custaría a vida, e que a súa ética de xacio non permitía o suicidio, que está atrozmente visto pola Nai Natureza, e pode conlevar o castigo eterno, non só para quen o comete senón tamén para toda a súa parentela.

            Ultimamente Lum está fraquiño e con poucos pulos. A penas come; unha, pola tristura que o abrangue tódolos días e outra, porque os peixes van desaparecendo de pouco a pouco. Especies como a troita, o salmón, a anguía ou a lamprea non poden desenvolver o seu ciclo vital, que depende do libre tránsito polo río deica o mar. A comida é, pois, pouca e mala e nin as algas como as oucas, forman parte xa da vida acuática.

            Ó principio desta situación Lum tentou de falar cos homes que se achegaban á ribeira do Miño, contáballes o seu problema e todos, un tras outro, respondía o mesmo: que a solución estaba en construír canles que remontasen a presa e que permitisen a subida e baixada de tódalas especies. Tamén coincidían, por outra banda, en que esta solución, que parecía a máis xusta, non estaba nas mans deles senón nas das autoridades competentes, pero que estas ficaban sempre nos seus luxosos despachos, alleas ós grandes males da sociedade e ós  estragos que se estaban a causar na natureza.

            Solcitou Lum infindas veces entrevistas cos poderosos, mandando recado por xente de ben que se dignaba a escoitalo, mais o resultado fora sempre nulo. Unhas veces, as respostas eran positivas, e fixábase unha data para o encontro, pero Lum cansábase de esperar a quen endexamais aparecía e acababa retirándose ás profundidades máis escuras, magoado e choroso. Outras, as respostas traían mensaxes incribles, sempre apelando ó excesivo traballo que os políticos debían atender, así como o pouco tempo de que dispuñan para levar as súas tarefas a cabo.

 

            Pasado o tempo, Lum foi perdendo a ilusión, e só en moi pocas ocasións se deixaba ver polos humanos.

            Unha desas raras excepcións deuse nunha tarde de verán. Quentaba o sol polo curuto das montañas, e os paxariños, xoguetóns, voaban ó meu carón aledándome o día cos seus asubíos. Eu daba un paseo coa miña pirauga polo río, como gusto de facer nas tardiñas libres de domingo. Cando, de súpeto, apareceu aquilo na cima da auga. Por un momento fíxome dubidar se non estaría soñando, mais no momento en que Lum, que como tal se presentou, comezou a falar coa súa voz de ton grave e agarimoso, decateime de que estaba ben esperto.

El soubo de min que era escritor e gran amante da natureza, que gustaba dos animais e das plantas, dos ríos e das montañas, do mar, do vento puro petando na miña faciana. Foi falando disto e daquilo como me contou toda a historia que agora eu estou a relatar. E dígovos que chorei escoitándoo contaxiado polo nobre sentimento que este amigo puña en cada palabra e polo seu emocionado pranto. 

Cando nos despediamos, cando a sombra da gran montaña ía asulagando as augas do encoro, Lum convidoume nun derradeiro esforzo de supervivencia a escribir a súa historia para pregoala ós catro ventos. Así me dixo:

            “Eu sei que os homes son bos, que todo o mal que fan é inconsciente e sen premeditación, mais a natureza, nai de tódalas cousas, perdoa poucas veces. Os deuses, os nosos pais, ensináronnos a querela e obedecela, pero hoxe os humanos, no seu afán de consumo, de ter todo aquilo que se lles apresenta ou imaxinan, fan graves danos contra dela. Desaparecen paisaxes, animais, plantas …, nembargantes seguen cegos, actuando como se fosen os únicos seres vivintes do universo. Eu, dende a miña soidade e infortunio, prégoche que expliques ós teus irmáns a miña traxedia, que non só é miña, senón doutras especies e doutros miles de lugares e seres. Traxedia que tamén sufrides porque afecta á vosa perpetuidade na Terra. Pídoche que o divulgues con amor e agarimo, sen ningún tipo de violencia, na procura de facer a vida moito máis leda e agradable para todos. Non me importaría sacrificar esta pequena ilusión que me resta de ver ós meus, se esta mensaxe que agora che dou servira para que tódalas especies vivan xuntas e en harmonía, polos séculos dos séculos. Se así fose, a miña vida,  malia a adversidade,  servirá para que todo vaia mudando para mellor. Moitas gracias, meu amigo”.

SER HUMANO

December 3

SER HUMANO

 

 

 

Nós os galegos foramos os defensores da idea que outros visionarios xa predicaran: “É o verbo o  que fai a carne”, e aceptámolo. “É a carne a que fai o verbo”,  agregamos. Nós miramos para o pensamento e fixémolo verbo e carne.

Fundamentamos a idea na idea da carne, e a materia na carne da idea. O pensamento é a física . O home é a natureza. A màquina é o cosmos

Fomos os portadores da verdade incuestionable que é a supervivencia, motor da realidade. Buscamos crear un espacio; e demostramos como se crea. A idea era crear unha estrela, unha estrela idéntica  á que estamos a piques de extinguir hoxe, vendo como as modas nos arrastran á supervivencia inxenua do baleiro, e desaparecen perdidas na unidade eterna.

Non dar vida, desaparecer nela e acaparala por uns instantes máxicos pero incomunicables; o eterno monólogo da soidade escura.

Fomos, nós, condenados polo resto da humanidade a seguir sendo eternamente humanos.

O CONTO

November 26

A tarde caeu silandeira mentres o Luis apuraba outra caña mais.

-Estou morto de sede -dixera derramando unha pouca escuma  na súa barba graxenta.

Mentres falaba, pouco a pouco íase xuntando ó redor del unha chea de ointes cautivados polo seu discurso meloso. Enredaba e enredaba en prolegómenos e circunloquios sen lle dar entrada ó tema que xa bislumbraban os siareiros do Apolo; quiza fora de sexo a cousa, pensaban uns, quiza de violencía, outros, e outros, os máis distraidos, simplemente agaraban o gran conto, a grande nova que xa case que asomaba  nas verba do Luis.

-Vai o gran dunha puta vez -por fín dixo o Agra, impacente coma un noivo na espera da amada.

Con parsimonia o Luis pediu outra cervexa, logo de lla servir e meterlle un bó grolo, fixo unha pausa  solemne. De seguido falou e narrou todo o conto.

-E para ese conto de merda tanta ceremonia- dixo un de Monforte con cara de escéptico infirmizo.

-Tocate os collons co tipo este- foi o dicir do de Forcados mentres daba media volta decepcionado , dispersando ó grupo .

Só se escoitou a subida de volume que lle meteu o Paco á música e o: “Pois foi así, sen mais” do Luis, pondo cara de inocente inantes de beber o derradeiro trago do vaso que o pousalo bailou na cima do mostrador.           

O DESCOBREMENTO

November 16

    Debía chover moito pois o Lolo chegara ó bar mollado coma un pito. O cigarro apagáraselle na boca  e el facia vans esforzos por reanimalo, ata que, canso, decidiu cuspilo, e filxoo con tal brio que foi petar na cara do Randín, mozo forte e fanfurrileiro que gostaba de darse a valer máis ca ninguén. Ó  Lolo  endexamais lle deran medo as brabucadas do tal Randín, pero  nembargantes lle tiña un grande respeto que non sabía moi ben de onde lle  viña.

-¡Ostia perdoa!Non sei moi ben como fixen -apresurouse a se disculpar o agresor- foi sen querer, se conoce que non controlei a forza e escapóuseme.

                -¡Testa cadrada , pitapodre! -de moi malos modos contestou o agredido-Voute meter catro lampreazos que non te vai recoñecer nen a puta nai que te pariu.

  O  Lolo baixou a testa e como lle pasaba a miudo non soubo que contestar. Cando se vía ameazado por calquera sempre se lle bloqueaba a lingua e por máis que o intentara non daba atinado coas palabras, e un sentimento de culpa atoáballe o corpo sendo capaz de aturar calquer aldraxe por moito que este se extendera no tempo. Poidera ser que fora un trauma da infancia, cando lle puxeran o alcume de Testa cadrada, cando a dona Inés lle petaba cos seus cotobelos na cachola inpotente de ver a negadez do alumno fronte unha división de tres cifras. Poidera ser que fora de aquela cando por primeira vez se sentira diferente  dos demais que falaban de aquel xeito mixiriqueiro, cheo  de verbas estrañas ás que el coñecia. Pouco a pouco afixérase a estas cousas, pero a pesadez que lle entrara no corpo aínda seguia canda el.

E alí seguia o Randín co puño ameazante diante dos seu ollos, a barullar facéndolle ver ca sua testa, e volta ca testa, non servia para outra cousa que levar labazadas ou para mollarse cando chovia. O Randín, roxo de ira, buscaba a aprobación nos demais siareiros que pronto viron ca cousa non pasaba a maiores e foron mudando o seu rosto que de serioso e frio pasou a apontar algún soriso de bulra. O Randín, moi influenciable, deixouse levar pola actitude de todos  para seguir a meterse ca cachola do Lolo pero xa dun xeito de mofa máis que de agresión, e sen parar sentouse na mesa onde xugaba as cartas:

-Mirade se terá dura a testa que endexamais pasou da tabla do un -dicía con sorna mentres o Lolo se lle achegou dun modo raro  ó que era axeitado nel.

-¿Queres que che diga a tabla do un?Un por un…UN- e cando dixo”UN” deixoulle caer un testarazo na tempa que guindou co Randín ó chan coma se estivera morto.

Ninguén se moveu .Unha pausa silandeira  percorreu o ar sen atopar un disturbio, o Lolo arrimouse á porta facendo ademan de se marchar e mentres botaba man para abrila dixo dirixíndose a todo o mundo:

-Gracias o Randín xa sei para que serve a miña testa.

E virándose deu as costas á xente desaparecendo coa maior naturalidade do mundo. Endexamais ninguén lle voltou chamar Testacadrada, agora lle chaman o TESTAASESIÑA.

QUE É O TUTE?

November 5

      Eran dos que se poñian nas barras para beber. Os seus grandes bandullos confirmábano. Levaran ou non aneles non había que ser moi listo para saber que eran todos casados. Os fins de semana esperábanse no bar e buscábanse cos ollos os uns ós outros ata que facendo roda montaban a partida, sendo en demasia amables ca xente que casulmente miraba.

-¡Este é idiota!Tiñas que arrastrar cabrón.

-¡Vai a merda!¿como ía arrastrar se este cantaba vinte.Eh!

-Nin puta idea…non tedes nin puta idea…Ja,ja ,ja.

-¿sabedes que me pasou o outro día? Copas.

-¿que? ¡Merda,ahí vai ! É o segundo tres que me come.

-Pois que ía  co neno a escola e cadramos ca súa profesora polo camiño.

-¿E qué? Arrastro.

-¡Ah!Xa non levo.Pois que a tia está coma un tren: Xoven,delgadiña e …¡Ai miña nai!cunhas tetas que rompen. Estiven  a falar un anaco con ela do cativo e case que non daba dito palabra. Eu dicíalle a todo que si, mais a verdade é que non me enteiraba de nada do que ela falaba.

-Xa me imaxino a este apapaostiado sen sacarlle o ollo a esas  que todos sabemos.¡Veña,volvo a arrastrar,e as e rei de ouros firmes.Todo para nos!

-¡Non fodas, asi calquera!Tanto falar de tias e tetas que non me fosco de nada.

-¡Veña ,veña! Non chores, que sempre fas o mesmo.

-O que non chora non mama.¡Ja,ja,ja!

-¡Contos!Das ti.

Se algo lles gostaba era iso. As cartas, un bon viño, e falar de mulleres. Agora,iso si, as deles eran intocables.No moi fondo non sei se non serian uns maricons, no mal setido da palabra que ó meu pesar se lle dá moitas veces.

UN CONTO RÁPIDO

October 29

 Abriu os ollos. Como se voltase da morte, o seu rostro estaba pálido. Ergueuse da cama e ficou sentado. A súa beira, a mesiña de noite sostiña do po e da desorde, dela colleu a papela abríndoa, e baleirouna sobre a culler, como fixo tamén cun limón que contiña unhas gotiñas de zume , as suficientes, logo a auga , e o chute estaba feito. O mono xa o curara pero non era dabondo, precisaba máis.

Saiu á rúa como sempre e colleu cara ó “Bilbao”. Pediu un café con leite que non puido rematar. Chegara cedo. Catro ionquis matizaban na terraza. Uniuse a eles.

-¿Quen ten material? -preguntou.

-Eu, pero a ti non che sirvo -contestou un deles, pálido coma el, pálido coma a morte.

-Veña tío xa che pagarei o que che debo. Ven comigo ó chigre que teño un asunto para ti ,e  achegándose á orella susurroulle: teño prata.

O Rubio ergueuse canda el e dirixiuse ó interior do bar. Xa no W.C. mudou a fala. Parecía enrollarse mellor, a súa linguaxe xa non era comercial senón máis amistosa:

-Nené, xa che dixen que non me entraras así, que se se enteira a peña que che sirvo vanse  mosquear comigo e non me vou  comer nada ¡foder!, que hai moita competencia. Aí van. Tres talegos.

-¡Toma…! ¡éche o que hai !

O navallazo deixouno mais pálido do que era. A súa repugnante cara pedía clemencia e  deulla. Outra e outra puñalada ata o número de catro.

-Menos mal -comentou despois de cachealo- un, dous, tres… Dez gramos.

A penas suaba ó voltar xunta os outros.

-¿Queredes material?  -dixo burlonamente.

-¿E o Rubio? -preguntou o máis decidido.

-Foise pola porta da calexa, deixoume a min para vender.

-Iamos pillarlle a el, pero se marchou… ¿É do mesmo? -El asentiu coa testa.

O tren agardaba, pronto estaría a mil quilómeteros, ninguén desa cidade o coñecía polo seu nome nin procedencia, e aínda que así fose… ¿QUE?

O VIOLADOR VIOLADO

October 22

 Cando daban as dez da noite viu mover o seu cú desafiante, de lado a lado  cunha suavidade que endexamais  ollara.  Non se atreveu a pasala  e foina seguindo un bon cacho. Só deus sabia para onde o levaba  aquela  visión. Ela, decatandose de todo,de cando en vez miraba para atras por riba do ombreiro e, desafiante, sorría. El viuse conquistado. Sen comprender o que facía seguiu aquel corpo marabilloso que insistía en invitalo a poseelo, seguía aqueles ollos mouros enfeitizadores que alentaban a seren bicados.

Xa perdera a conta de en que ponto da cidade se atopaba, el só sabía daquel corpo e nel, eses ollos, ese sorriso de invitación. E cando menos o esperaba, ensimesmado coma ía , ela parou e volvendose cara el díxolle:

-Eu vivo aquí.¿Non che gostaria de ter todo isto para tí? No piso está o meu marido, pero quizas no ascensor parado entre duas prantas…¿Que me dis?

E  non poido dicir cousa, só baixou os ollos e asentiu ca testa. Nese momento, coma un lóstrego, pasou o pensamento da súa muller pola testa, pero non foi quen de alonxar aquel desexo, máis forte ca súa conciencía. Aquela muller era diabólicamente fermosa , e a súa presencia turraba del na procura de abrazala, de bicala, de poseela. Tentouno alí mesmo, xa no portal, e ela fuxiu xogando, soltouse dos seus brazos e susurrou:”No ascensor millor tontiño,ben”.

A porta do ascensor pechouse e principiou a moverse, logo ela no entresolo accionou o stop e mudou  o seu rosto que se fixo frio e cortante.

-¡A que esperas imbécil! -espetou sen berrar pero con moita forza.

Abrazouna, bicouna todo o millor que sabía  recorréndolle cos seus beizos o rosto, os ollos, a fronte, as meixelas,o nariz e por fin a boca, nese momento sentiu a súa lingua quente e humida penetrar ata o máis recondito da súa gorxa volvendoo tolo. Sentiu como a súa man lle abría a bragueta e buscaba o seu pene entre os calzóns para logo frotarllo, mentras coa outra abría a blusa bruscamente e rachando o sostén entregáballe as tetas que el non poido rexeitar, laméunas mentres ela xemia e xemia balbucindo verbas que endexamais escoitara:”quero que ma metas toda, toda ata dentro”. Remangoulle a salla e baixoulle as bragas e ela entregaba xa o seu sexo chorreante á sua boca. Alzouse adispacio rozando toda a entreperna contra o corpo dela ata atopar o que buscaba, e introdúxollo todo facendo movimentos rápidos, arriba e abaixo, arriba e abaixo. Que pracer , cria estar soñando. De súpeto un ouveo del confundíuse con outro dela indicando que xa chegaban onde tiñan que chegar. Deseguido e inesperadamente soou a alarma do ascensor e ela empezou a pedir auxilio. Intentou calala tapandolle a boca ó que ela respostou cunha dentellada de coidado, de forza e de rabia, mentras seguia a berrar e pulsar o timbre do ascensor que de golpe se puxo en marcha.

Non queria crer o que lle estaba a pasar. Cando parou o ascensor abriuse a porta e dous homes e unha muller agarrarono polo pescozo, inmovil, desmaiado, el non opuña resistencia:

-Outro violador que cae -oiu a un dos homes.

Non poido dicir ren  paralizado como estaba , estarricado no chan do portal só  mirou unha vez máis para a muller que choraba , e o único que poido confirmar nos seus ollos mouros, embadurnados e mollados foi o centileo dunha luz  mistura de pracer e de odio. 

ESE RITO, VICIO, MITO

October 15

Vou a conxurar sen necios. Sen soños, nen feitos retorcidos. Durme,durme,cala, cala.Vou a conxurar o feitezo da eternidade, o sempre baleiro, o mais simple ou perfecto.Vou buscar na máxia o que non atopo no saber sensible, nesa desaparecida realidade que sempre forxa, este, o meu espirito, o pensamento de cantos nela se refuxan .Vivo xamais no papel me atopo. Sempre é de morte a miña historia. Aquí, co conxuro ás portas da miña boca, neste instante máxico de preparación, cando co rito se purifica esa nada cósmica que aprezo, neste algo deste momento, catro liñas brancas que me limitan separanme dese ar profano de fora. No intre que o rito comenza o meu conxuro vaime probando coas miñas verbas, vai ceibando esa única intuición que endexamais se presenta soa. Ese saber simple e absoluto do silencio só interrompido polas verbas que me escoito, que non digo decindo, que traballan o meu cerebro vicioso da corrupción material da realidade enganosa  pringada de historia, de contos absurdos.

O meu conxuro cura nese infinito espacio que agora só  eu  poseo, mentres o rito  desenvólvese fora de min , por min , e para min.

Sobre a mesa relaxado descanso, noto unha febre lene nos meus beizos, un retorno da frialdade do desasosego que supón non ser capaz de perturbarme, inquedarme ou sofrir por cousa ningunha.

                     O rito supón voltar, o rito sen volta é a liberdade, o rito sen historia nen futuro é máxia, con elas duas é opresión, limitación, sofrimento, vicio maior do pensamento ensanguentado de inxustizas.

    ¿Quen quere ritos?¿Ou outra  cousa son os vicios?¿Ou todo son mitos? Parece que todo ten que ver. Digamos que a  analoxía é apricable a todo canto me rodea.¡Va! Palabras, todo se volven palabras, só verbas que surxen na comparación, no contraste, no asomo dese algo á linguaxe, á recopilación, á tonteria, ó desenfreno, ó amor, en fin á realidade mesma fora e dentro do mitoritovicio. ¿Que carallo de luz ou tembras?¿Que merda de negatif-positif?¿Que significa a construcción?¿Que significa H2O?¿Que forma teñen os átomos?¿Como se desenvolve o sistema capitalista?¿Como carallo me chamo, como quero ou como me puxo o cura?¿Que sei eu?¿Que sabedes vós?¿Realmente sabemos ou imaxinamos saber que sabemos?¿Temos, nesto último, fé, crenza, ou constancia?¿O home é algo?¿A auga é algo? Si, deciamos que H2O.¿Como?¿Acaso falo so,acaso hai eco?…Mais..¿onde?.

    Todo se tornan perguntas, pero iso non nos chega e sen decatarnos imos reducindo todo a  espricacións de estructuras sinxelas, simples, doadas de pensar, de representar e para as que non necesitamos nin demasiado espacio nin moito tempo.

A MAZAIRA

October 8

A mañá caía no remanso da noite e xogaba coas sombras: agora das montañas, agora das arbres e tamén coa dun centovintesete que estivera aparcado na cuneta case toda a noite, oculto ós ollos dos humanos que principiaban a espertar e que no caso do Raúl e do Xurxo se dispuñan a iren de caza.

O  turismo branco destacaba na aínda pouca claridade que chegaba. O  Eliseo recostado no asento miraba para o mencer nin sequera contaminado polo son da radio que agora calaba.Tiña os ollos inchados e as pupilas escintilaban coma  estrelas e formaban un pequeno espello do día que nacía. No seu rosto contemplábase como o pensamento cravaba o seu aguillón , e a expresión, anque por momentos risoña, era a do sufrimento. As depresións eran algo familiar no Eliseo, moitas veces convivira con elas, os estados de ánimo trocaban coma lóstregos dun día a outro, dunha hora noutra, de minuto a minuto.

Toda a noite de troula e agora qué. Ficaba no coche  mirando para o infinito, sufrindo sen saber ben de que. Nin as drogas, nin os amigos calmaban esa ansiedade, ese estado de tensión  permanente  ó que o sometía a vida. El  procuraba fuxir pero todo lle saía mal. Non quería beber, bebía; non queria fumar, fumaba;  non queria deitarse con fulana, e terminaba por facelo.

Ás veces sentíase ledo e todo parecía fermoso e verdadeiro, pero isto duraba pouco e sempre de súpeto todo  se viña  abaixo  coma se o de antes fora un soño.

Xa estaba farto dos seus amigos, aínda que os quería ben, da súa familia á que tamén quería, do seu traballo, dos atascos, de facer cola no supermercado, de chocar coa xente pola  rúa , da insipidez coa que a vida se amosaba. Tódolos días confiábase ó fado, era o seu deus,  pero xamais o facía coa seguridade que a outros lles dá crer nun deus dos que se escriben con maiúsculas.

 

Baixou do coche a modo, sen présas, poñendo a man no cinto que desabrochou turrando del fóra das trabillas. Ollou para todos os lados e púxose a andar pola estrada. Dos ollos caíanlle bágoas que escorrendo polas meixelas paraban na boca producíndolle un sabor salgado. Tranquilamente parou o seu andar e mirou á marxe dereita da  estrada onde había unhas froiteiras cara ás que,  sen pensalo,  puxo rumbo namentres co cinto facía un nó que botou polo pescozo.

 

-Unha mazaira.¿Por que non? -murmurou.

Rubiu por ela con axilidade mentres o cinto seguía a colgar do seu pescozo. A  altura parecéulle considerable mentres ataba o outro extremo da correa a unha póla que por riba del había.

O Raúl e o Xurxo andaban á presa, bromeaban ó mesmo tempo que oscultaban tódolos recunchos do camiño.  Os cans ladraban. De súpeto, viron a sombra do Eliseo erguerse na mañá, facendo un mesmo corpo coa  mazaira que daba ó camiño.

-¡ Ei!  ¿Que fas? -berraron os dous homes a unha.

O suicida a penas os oíu cando se deixou caer. Un “crac” grandísimo fixo calar ós cans. O Raúl correu cara á mazaira sen escoitar as preguntas que lle facía o seu compañeiro. E soamente repetía berrando:

– ¡Na miña mazaira non…, cabrón!

O Eliseo estaba tirado no chan conmocionado cando viu ós dous homes achegándose a el. Co sangue regando a súa testa de lume, ergueuse e principiou a correr, primeiro ata a estrada e por fin ata o coche. ¡Fillo da puta! ¡cabrón!…,berraba o Raúl seguido polo Xurxo que levaba a lingua de rastro. O Eliseo montado no coche prendeuno e botou para adiante, o Raúl e o Xurxo tivéronse que  apartar á cuneta mentres o primeiro non paraba de berrar:

-¡Será cabrón! ¿Víchelo? Non só se queria suicidar senón que ademais  queríame foder a poda deste ano. ¡Fillo da puta, vaite a matar por aí!

 

A  John-Smhit apertaba o acelerador e o Eliseo choraba a rabear…

-Son un mamón con boa sorte, eu a suicidarme e o tío ese que me quería matar. ¡Que vergoña! ¡Como para que se me enteire o persoal! Nunca serei capaz de facelo, nunca.              

O CURRI

October 1

– O que eu son.

¿Saberei algunha vez dicir o que é algo?

Cheguei á estacion ó redor das seis. Un ding-dong e unha voz seguida dixéronme que poucas cousas cambian no ferrocarril. O son era coma o dun vello gramófono, case mancaba os oídos. Vaia equipa de son, pensei polo baixo.

Uns bancos de madeira moura e carcomida limitaban a sala de espera, estaban ocupados por dous velliños, un viaxante de gravata e un home que tiña a pinta de ser un parado e ademais ionqui; e claro que souben que era un parado e un ionqui, pois non era outro que O Curri. Un daqueles ocupantes era o tío máis mangui da terra.

Negriño coma se fora do Congo Belga, que agora xa non é Congo e menos Belga; con sona de mal educado e respondón, poñendo sempre cara de bo, de monaguillo, cando algunha moeda podía sacar polo morro, polo de monaguillo. Era inquedo e vivaracho a rabear. Lembro que  non facía máis que chegar algún punto cargado de material á vila e xa O Curri estaba de volta de todo, e se non o estaba el dicía igual que si, endexamais que non, por mor de ollar se podía traballar na “pirula”.

Ai Curriño! e agora aí, sentado nese banco, co nariz tocándoche o embigo, os ollos cansos e máis mouros cá cor da túa  pel, entornados e pesados. Vexo que a túa nai xa non te viste, os pantalóns raídos igual cá  chupa que máis que de ante parece de onte, ou de antes da guerra. Verdade é que a pobre xa nunca te vestira moi ben, ¡pero home gastarlle todo canto tiña aforrado na vida, e só nuns poucos meses!… E o máis fodido é que xa non era unicamente para o teu vicio, senón  que de mangui pasaches a ser julai, primo. E todos tras túa: “Curri que se isto, Curri que se o outro”. ¿Non te sentirás estúpido? ¿non te sentirás indesexable? Por iso que seguro que estás colocado, eu estouno e ben te vexo a ti. Seguro que  o estás;  é o que che resta ata morrer. ¡Pero ergue a testa “mecagoendios”! ¿A quen lle debes algo? ¿Que son uns cartos máis ou menos se de ladróns están os xulgados, os concellos e tódolos gobernos cheos?

Endexamais puiden disfrutar da estética da estación, dos seus bancos, dos seus farois,  das ventaíñas e pantallas. Sempre O Curri estaba alí, vivindo como mellor sabía: colocado.

O MORO

September 24

 

En Cafarnaúm, capital da antiga Palestina, onde pisara tamén Xesús algún día, loitaban moros e cristiáns ó carón dunha fonte. Rodrigo batía  coa súa espada no escudo dun sarraceno que non deixa de xurar:

-¡A ver se calas Mohamed!, ¡e loita, que son eu sempre o que bato, e en verdade que xa non podo co pulmón  que seguro é do  kifi que nos vendedes  que ha nacer entre cardos borriqueiros! -Rodrigo falaba sen parar de bater, cada vez con menos ánimo, no escudo da media lúa que portaba Mohamed.

-¡Cala xa, cristiano do demo!, ¿non ves que che vai dar algo? -espetoulle o mouro- ¡Veña! ¡Cúbrete e  déixame dar a min un pouco que se me ve o sultán  falando fúndeme na miseria! -E púxose a golpear no escudo de Rodrigo con bo ánimo.

-¡Se eses dous son compadres coma ti e coma min! – contestou o cristián apretando os dentes con forza-. ¡A ver  se te enteiras anugallado! ¡que ata vés cego a loitar!

En Cafarnaúm o combate era cruel e a morte, especialmente nos casos nos que o compinche de pelexa roubaba ou vendía algo invendible ó inimigo. Daquela recrudecíase a loita e  había días nos que os soldados nin se daban palabra. Mais un día…a  reconciliación,  e todo volvía á calma.

Pelexábase de día, dende que se erguían os xefes, conde e sultán, ata que caía o sol. Se había chance, moi a miúdo por certo, estes non espertaban ata ben entrado o medio día, e incluso pasado este.

En Cafarnaúm, nas derradeiras cruzadas, a guerra era un cachondeo. As auténticas cruzadas eran as noites de pracer que lles ofrecía unha terra rica en herbas e mulleres (ou homes) fermosas, lonxe do feudo das súas esposas. As noites en Cafarnaúm eran a hostia.

Pero había que mostrarlle ó mundo cristián que se estaba alí por algo, e o Sultán co Conde, e Rodrigo con Mohamed, e cadaquén co seu compadre, íano montando o mellor que podían, era unha forma coma outra de facer a guerra.

Desgraciadamente estas cruzadas chegaron á súa fin porque as arcas ficaron case baleiras e Europa minguaba paulatinamente o suministro de comida e cartos:

-Bo Sultán, isto acábase… Debo voltar a casa, á paz do meu feudo-díxolle un día o Conde ó finalizar o combate ó seu inimigo-amigo. O Sultán apesarado contestou:

-Todo o que ten principio ten fin. Acordareime desta vida e mais de ti nos días que me restan. Quixera logo, coma mostra do meu afecto, ofrecerche a unha das miñas mulleres que tantas veces pagaches… ¿Cal queres? ¿Zoraida quizás?

 

 

-Que mais quixera eu -dixo o Conde- que  levarme a unha desas deusas do teu harém, pero no meu feudo unha muller hai que nin sombra  doutra quere que se lle arrime, e creme que arruinaría a miña vida se con outra eu aparecera. Nembargantes,  podías regalarme en troco uns fardos de kifi e unhas sementes, pois non sabes o que o vou botar de menos aló.

O Sultán mirou con estrañeza ó Conde e con cara de  circunstancias lamentouse:

-¡Ai,  bo Conde!  Xa sabedes que difícil é  facer colleita de boa herba nestas terras, e manter un harém con doce mulleres é custoso, ata diría ruinoso. Darche unha muller sería aliviar en  algo a miña economía, ¡o que é manter unha muller!…, a herba pola contra é  o  noso sustento. ¿Como podería eu regalar  o ben que dá de comer a tódolos meus parentes e vasalos? O máis que podo facerche é un prezo de amigo: dez moedas por cada fardo cunhas poucas sementes.

-¡¿Dez?!…  ¡Ladrón miserable! ¡Cinco!

-Nove é todo o que podo baixar, comprende…

-¡Seis!

-¡Oito!

-¡Sete! -dixeron os dous a unha soltando unha grande gargallada e estreitándose as mans ó tempo.

E así foi como o Conde don Raimundo, dunha orde de cabaleiros  que non lembra ninguén, abandonou Cafarnaúm  cos cabalos cargados de cousas da que foi sempre a súa segunda terra.

O MISTERIO

September 19

 

O tempo muda ó seu antollo sen nos pedir permiso e, o que parecía unha eternidade cando o sufriamos, resulta ser agora unha décima de segundo.

Aquela noite  non aparentaba que fose a pasar gran cousa. Como de costume,  eu divertíame en facer traballos manuais moi perto da ventá , así de paso, de vez en cando, miraba por ela  e levaba as altas e baixas de quen entraba e saía do edificio. Non tiña ningún reparo en ser vista polos transeúntes, e moitos seguramente xa me tiñan catalogada coma unha contiñeira. E quizá que o sexa.  Pero o pracer que sinto en axexar ós demais  gárdoo coma un tesouro nos meus adentros sen llo contar a ninguén, como un segredo entre eu e o que vixilo.

Gústame ollar a cara de contrariedade que pon a xente cando non atopa as chaves; ou o aceno de indiferencia que fan ó cruzarse con outro veciño reacio a saudar. Ver debuxado nas suas faces  o cansazo ou a alegría  das fins de semana; como moven as mans e as pernas sen se decatar de que están sendo observados. É moita a xente que teño visto pasar por este portal, moitas miradas de desprecio ou amistade, moitas présas e moitos pesares que enchen a miña memoria dunha forma case irreal, tanto que moitas veces non sei se realmente vin ou  imaxinei  cousas que lembro e que me asaltan sen eu saber o porqué. Pero do que vou contar agora non teño dúbida ningunha, non  o vou lembrar por contar un conto calquera, senón porque xulgo que é bon que se saiba, e porque se non o contara, un peso moi grande quedaría na miña conciencia.

Como dicía , aquel día deixaba pasar o tempo  entre o cheiro da cola e longas miradas que se perdían no asfalto mollado por un fino orballo. Vin entrar no portal ó estudante do ático, sempre ás carreiras coma se alguén o perseguira; tamén a veciña do segundo, cargada coas bolsas do supermercado, chegara á súa hora habitual. En fin, todo sucedía con aparente normalidade sen eu decatarme do que estaba a suceder na beirarrúa de enfronte, ata que un berro espantoso fíxome virar a mirada cara alí. A imaxe era  arrepiante  ¡aquel  home tiña unha tranca! …

Eu endexamais vira cousa igual,  moura como a dun touro, grande coma a dun cabalo semental, e o moi porco estaba a lla ensinar a toda muller que pasaba polo seu lado. ¡Que impresion!, ¡que loucura!, ¡que noxo! E o moi desgraciado ría e ría mentres a xente increpaba nel con insultos e ameazas, sen por iso cortárselle a diversión ó pervertido. E claro pasou o que tiña que pasar, chegou a policía e sen máis cerroulle o abrigo, dispersou ós curiosos, e colléndoo polos ombreiros metérono no coche patrulla. Ben, aí morreo o conto, ou  iso pensaba eu,  pero escoitade, escoitade o que vén.

Despois de que todo ficase  tranquilo, a rúa volveu coller o pulso de sempre , as xentes seguían a percorrer as súas beirarrúas alleas a todo o que acontecera, coma se foran autómatas programados, monigotes movidos por calquera faranduleiro. Eu non daba sacado aquel home da miña testa e aínda me parecía velo alí diante co seu sorriso prosmeiro, desafiando a tódolos viandantes; sen outro aliciente que o escándalo que formaban as mulleres cos seus berros incontrolados  e os insultos violentos  dos homes  mergullados no barullo do tráfico. Quería borrar aquela visión dos meus ollos, pero esta volvía  cada vez con máis insistencia, cunha forza imparable que a cada paso resaltaba e engrandecía aquel órgano endiañado. Tiven medo de que  aparecera alí mesmo; de que a súa presencia transcendese a miña mente para facerse real naquel pequeno cuarto e, namentres un calafrío xeado corría polo meu lombo, parecíame que ía  acontecer xa, no momento.

  A sensación de anguria  fora aumentando no decorrer da noite sen que eu  puidese facer nada. Lembrei noites de pánico na miña infancia cando pensaba que o Sacauntos ía saír de calquera  recuncho e levarme con el . A sensación volvía aquela noite, pero xa non  era dun ser imaxinario do que tiña medo, senón dun ser humano que parecía que se presentaba  ó abrir cada porta , cada armario  ou quizás ó mirar  debaixo da cama. Non fun quen de me botar a durmir, quedeime sentada ó caron da ventá aldraxándome a min mesma por ser tan medrosa .

Os ollos de cando en vez pechábanse para logo abrirse de súpeto, sen eu darlles tempo de pousar un segundo, o medo non desaparecía pero víase mermado polo cansanzo sen que eu puidera decatarme de nada .

A  sombra aquela empezou a apoderarse de min. Primeiro nubloume a visión, logo foi penetrando  na miña mente  ata sorber o pensamento, o meu pensamento, e confundilo co dela mesma. Mentres isto sucedía, o medo, a resistencia que puña o meu corpo, foi acougando, sen violencia, cunha suavidade incrible que arrolaba a testa e facía lenes as pernas.De súpeto aquela tranca moura estaba alí, ela soa, chantada no medio da miña visión, desafiando todas cantas leis hai na física,  voaba polo ar ou máis ben mantíñase en suspensión. Dígovos que a visión aínda hoxe me resulta arrepiante anque hei de confesar que naquel momento era dun pracer indescritible, sumida que estaba eu  naquela sombra agoirenta do que ía acontecer logo.

A grande verga moura despregou un ollo gris na súa testa erguida, fitoume dunha forma obscena e riu cunha gargallada burlona coma queréndome demostrar a súa superioridade. Xa nada foi igual. Os sentidos descubríanme un gusto salvaxe, endiañado, que xogaba co meu corpo coma lle viña en gana, un gusto rebuldeiro que empurraba da respiración facendoa profunda e harmoniosa coma o goteo da cisterna, ese que aínda hoxe cando o escoito evoca en min estes feitos que  estou agora a  relatar, un gusto que endexamais volverei a sentir afortunadamente para  a procura de salvación da miña alma.

Ós nove meses parín o meu querido Xustiño, que aínda que sexa fillo do demo non por iso deixo de querelo como fillo meu. Neste mundo todo son malas fadas para quen non ten apelido sabido,  pero  non chegou o día en que unha criatura poda ser enxendrada sen ter un pai, aínda que este sexa o mesmo demo; e explicacións non han faltar para dar conta do porqué, cando, onde e como da súa fecundación.