Abriu os ollos. Como se voltase da morte, o seu rostro estaba pálido. Ergueuse da cama e ficou sentado. A súa beira, a mesiña de noite sostiña do po e da desorde, dela colleu a papela abríndoa, e baleirouna sobre a culler, como fixo tamén cun limón que contiña unhas gotiñas de zume , as suficientes, logo a auga , e o chute estaba feito. O mono xa o curara pero non era dabondo, precisaba máis.

Saiu á rúa como sempre e colleu cara ó “Bilbao”. Pediu un café con leite que non puido rematar. Chegara cedo. Catro ionquis matizaban na terraza. Uniuse a eles.

-¿Quen ten material? -preguntou.

-Eu, pero a ti non che sirvo -contestou un deles, pálido coma el, pálido coma a morte.

-Veña tío xa che pagarei o que che debo. Ven comigo ó chigre que teño un asunto para ti ,e  achegándose á orella susurroulle: teño prata.

O Rubio ergueuse canda el e dirixiuse ó interior do bar. Xa no W.C. mudou a fala. Parecía enrollarse mellor, a súa linguaxe xa non era comercial senón máis amistosa:

-Nené, xa che dixen que non me entraras así, que se se enteira a peña que che sirvo vanse  mosquear comigo e non me vou  comer nada ¡foder!, que hai moita competencia. Aí van. Tres talegos.

-¡Toma…! ¡éche o que hai !

O navallazo deixouno mais pálido do que era. A súa repugnante cara pedía clemencia e  deulla. Outra e outra puñalada ata o número de catro.

-Menos mal -comentou despois de cachealo- un, dous, tres… Dez gramos.

A penas suaba ó voltar xunta os outros.

-¿Queredes material?  -dixo burlonamente.

-¿E o Rubio? -preguntou o máis decidido.

-Foise pola porta da calexa, deixoume a min para vender.

-Iamos pillarlle a el, pero se marchou… ¿É do mesmo? -El asentiu coa testa.

O tren agardaba, pronto estaría a mil quilómeteros, ninguén desa cidade o coñecía polo seu nome nin procedencia, e aínda que así fose… ¿QUE?