Nunha pinga de auga,

que a Natureza fará bágoa,

viaxará a vida polo universo.

Coma unha nao (bíblica)

portará a mónada primixenia,

onde todo ADN será cousa de futuro,

o eterno empezar do soño feito signo.

Só nós sabemos de pobreza, de miseria,

e nesa eiva empurra

a dialéctica do espirito argallante:

dubidamos entre o ben e o mal,

entre a negación e o “si”, agora

circuito de ceros e uns,

unha apertura e peche de enerxías,

animalidade da ciencia

irracionalidade científica

que nos ha sepultar como humanos.

Nisto anda a vida

como fixo sempre.