O Anxo baixou á Terra, levaba un laúde no seu colo, viña coma levitando e reparou en que centos de humanos miraban para el cun cómico aceno de sorpresa.

-¿Que? -dixo cando parecía espertar do seu letargo, pero sen abrir os ollos que ata daquela estiveran pechados- ¿Nunca vistes a unha creatura divina?

O rebumbio da rúa parou, ninguén tivo azos para lle respostar.

-Pero….¿É así como recibides a un anxo do ceo? Se Deus me di isto non veño. O Innomeable mandoume para axudarvos contra toda esa chusma de descridos e arrogantes embaucadores que vos atan coas súas máxias ós receptores de televisión. Mandoume para que castigue a tódolos que con reprobables mañas ensucian as vosas conciencias e alimentan os vosos vicios. Mandoume para que mire polos puros de corazón que reciben educación pecaminosa, si, os nenos, eses seres tenros e sinxelos que han ser a semente do futuro….

A palabra futuro resoou nos grandes edificios mentres un ateo dobraba a esquina:

-¿Quen dixo futuro? ¿Acaso non sabe que non existe tal cousa?

-¿Quen es ti que interrompes o meu anuncio, non serás un deses manipuladores de almas? -increpou o Anxo dende as alturas.

-¿Que manipuladores? -contestou o ateo.

– Fala dos famosos da televisión, dos presentadores e esa xente, xa sabes …-Atreveuse a aclarar un homiño medroso con voz lene.

– Quita, quita, senón fora ateo diría que deus me ceibe de todos eses carroñeiros.

– Pero ti home ¿e que aínda non cres despois de verme?

– ¿E ti quen es oh?

– Son o Anxo de Deus.

– ¡Si home, si…!

-¿E  logo como pensas que me sosteño así, no aire?

– Estarás enganchado con algo, ¿eu que sei? Pero tes razón, non vexo cable por ningures. ¿Coma o fas?

-Non che estou dicindo que é Deus quen me dá poder para voar.

-Tamén se só che dá iso ben pouco che dá -o ateo poñíase burlón.

– Non blasfemes -dixo cabreado o Anxo

– Que blasfemia nin que hostias: ¿Vasme ti a dicir a min o que teño que  falar? Non, se xa te me estás parecendo  a eses contra dos que tanto despotricas. Non hai deus, e ti serás o que queiras, pero non me toques os collóns que veño fodido.

– ¿E logo en que te baseas para dicir que Deus, o noso Señor, o Innomeable, non existe? -Suavizou o Anxo as verbas como queréndose encher de paciencia.

– Pois a primeira cousa é que nunca o vin.

– E como o ías ver se El non ten rostro, nin corpo. El é tódolos rostros e tódolos corpos.

– Máis o meu favor, ¿quen é logo, unha onda de son, unha luz, un raio gamma ou beta ou xi?

– Non te mofes pecador ou terei que amolarte -dixo o Anxo con voz firme.

-Anda baixa de aí e non me veñas con caralladas que teño presa, o traballo espera pero o xefe non, non sexa que me bote.

O ateo quixo seguir o camiño que levaba e non ben o colleu parou, virou as costas e mirou para o anxo.

– Por certo…¿Ti que anuncias?

– A Deus. Eu son a Anunciación. -respondeu desairado o Anxo.

O Ateo ollou para o ceo e voltando a retomar o andar pensou con cabreo:

“Parece que a iglesia estase poñendo ó día nisto da publicidade, claro que cos cartos que move e deus do seu lado, xa pode”.

Mentiu cando dixo que ía  traballar. Non sabía por que, quiza fora un vicio social, odiaba dicir que estaba no paro. Por iso cando tiña oportunidade, xeralmente entre descoñecidos, presumia de andar sempre ocupado cos problemas do traballo, e adoitaba maltratar a ese xefe ficticio retratandoo coma un tirano, coma un energúmeno, en fin, coma el supuña que debía ser todo patrón. O Ateo pasaba o día no Apolo, un bar do ensanche fundido nunhas galerías comerciais que noutro tempo tiveran moita sona por ser o lugar elexido polos estudiantes para andar de esmorga. Aquel bar de luz baixa e música alta era centro de reunións de todo tipo. Calquera podía chegar e atopar naquel lugar soños frustrados, grandes proxectos, cabreos xustificados, liortas que se paraban cunha invitación a cervexa, pero ante todo, comunicación, absurda ás veces, intelixente outras. Calquera en poucos minutos podíase sentir coma na súa casa dando renda solta as súas obsesións, ós seus barrenes. A intolerancía só agromaba como indiferencia, e a tolerancia festexábase con estrondo de risos e o mexo silandeiro do grifo da cervexa. O Ateo, amaba ó Apolo, e coma non cría en deus, cría no bar como o único lugar de redención posible, redención existencial feita do home para o home. Aquel día entrou coa fronte alta:

-¿Sabedes o que acabo de atopar na rúa? -dixo, dirixíndose ó Farruco, propietario e camareiro do local, e ó Puma, un siareiro dos que tiñan callo no cu de non erguerse xamais do seu taburete mais que para festexar un gol ou ir mexar.

– Pois non -contestou o Farruco, mentres ó Puma lle fuxia un arrouto pola gorxa.

– A un anxo  anunciando non sei que.

Os dous quedaron calados. Despois de todo cousas piores se vían no Apolo tódolos días.

– Pero…¿Non tedes curiosidade por saber como era? -insistiu o Ateo.

– Sería como tódolos anxos -contestou con ironía o Puma.

Collendo o periódico, o Ateo, sentouse e pediu un café con gotas. Para que ía el perder o tempo en explicar algo que non lle interesaba a ninguén. E con cara de resignación mergullouse na lectura do diario.

A aquelas horas entraba no bar unha luz amarela, de sol morrendo, aquel raíño que daba no espello e se lle pousaba no ollo impedíalle a lectura pero daba un pracer inmenso. Pechando a pálpebra, sentía como unha masaxe doce e quente adormecía o seu pensamento. O Ateo como home de ciencia sabía da rotación do sol, por iso froito da súa experiencia adoptara por costume ir cambiando de mesa a medida que andaba o ano, na procura daquel raíño que só por uns minutos invadía certos recunchos do bar. Uns chamábanlle tolo, outros nin caso lle facían.

– ¡Me cago en dios! -exclamou o Trompas, interrompendo a quietude do ambente-  Como me volvas a poñer o café fervendo vaicho pagar María Santísima.

– Perdoa -replicou o Farruco- pero se non está quente xa me dirás como carallo cho preparo.

– Pero.. ¡foder!… podelo cortar co leite morno ¿non?

– O que ti queiras, machiño. Como se lle queres unha pedra de xeo.

O Ateo no se dera conta de que o Anxo seguírao ata o bar, baixo o aspecto dun “pés negros”. Tal vez vira nel unha ánima que gañar para o grande exército do ceo, tal vez o seu ego de ser celestial fora ofendido pola incredulidade daquel personaxe. O caso foi que o seguiu ata dentro e que o vixilou un bo cacho mentres este aproveitaba aquel sol miudo. Nisto, canso de agardar non se sabe qué, elevouse do chan e abriu os brazos en cruz tal como lle ensinaran na E.A.A.(Escola de Anxos e Aparecidos):

– ¡Queridos pecadores, producto do azar topei con ese ateo que me conduciu a este antro de perdición e vicio! ¡Eu veño a redimirvos coa palabra de Deus e a axuda da Providencia Divina!

– ¡Coño, pero si é o tipo do que vos falei! -exclamou o Ateo perplexo.- ¿Vedes o que vos dicía? ¡É capaz de levitar!

– ¡Outro redentor non, por favor! -dixo o Farruco, torcendo o bico coma se estivera canso de enfrontarse a cotío con feitos dese tipo.

– ¡Como!¿Acaso xa veu algún outro anxo por aquí? -apresurouse a increpar perplexo o ser divino.

– Si, -contestoulle o Puma-  e sempre rematades por pedir algo.

– Eu non veño a pedir máis nada que vos xuntedes cos xustos e bos de corazón.

– ¡Dámonos por fodidos entón! -bromeou o Trompas.

– ¡Nos meus cincocentos anos de vida anxelical xamais vin tal descaro…!

– Mira chaval -falou o Farruco- que veñas por aquí, ó quente, que non tomes nada, que non coñezcas o que é o xabrón, pase. Pero non nos veñas con hostias e relixións que non estamos para aturar a calquera.

-¡Arderedes todos no lume eterno! ¡E logo xa non haberá perdón! ¡Reflexionade!

Pero o Anxo non sabía que Deus tamén “paraba” polo Apolo, que acostumaba  tomar a forma de humano, e no ambiente era coñecido por Oscar; de súpeto apareceu pola porta coma un home máis pois non lle gustaba dar o “cante”. O Anxo, fiel ó seu adestramento celestial recoñeceuno e quedou mudo. O Oscar, ou Deus, ou coma queiramos chamarlle, colleuno pola perneira do pantalón e volvéndoo poñer no chan  faloulle á orella, baixiño:

– Estou ata os collóns dos listiños que van pola súa conta. ¿Para que foche enviado, eh? Non, non me contestes e larga de aquí se non queres acabar de anxo da garda do Rappel.

O Anxo púxose vermello coma un semáforo e saiu por onde entrara, amoucado e avergoñado, escoitando os risos dos que quedaban dentro. Logo sentiu falar a Deus que era chamado Oscar:

– Seica vos veñen  redimir, ¿non si?.  O malo é que se cumple coa súa teima déixame sen puntos para a partida. E falando de partida, xa que estamos catro..¿dominó ou mus?

– ¡Dominó! -contestaron os tres siareiros a un tempo.

Instintivamente o Farruco colocou a caixiña coas fichas por riba do mostrador que pronto foi  retirada polo Puma. Os tres homes e Deus, ou Oscar, ou coma lle queiramos chamar, sentaron á mesa e principiaron o xogo sen dilación. Entre bromas e chismes escoitouse a voz deste último dicir:

– Como para que se lle ocorra dicir a alguén que por aquí non vén nin deus. E logo eu ¿que? Que mando nos anxos coma ninguén.