O tempo muda ó seu antollo sen nos pedir permiso e, o que parecía unha eternidade cando o sufriamos, resulta ser agora unha décima de segundo.

Aquela noite  non aparentaba que fose a pasar gran cousa. Como de costume,  eu divertíame en facer traballos manuais moi perto da ventá , así de paso, de vez en cando, miraba por ela  e levaba as altas e baixas de quen entraba e saía do edificio. Non tiña ningún reparo en ser vista polos transeúntes, e moitos seguramente xa me tiñan catalogada coma unha contiñeira. E quizá que o sexa.  Pero o pracer que sinto en axexar ós demais  gárdoo coma un tesouro nos meus adentros sen llo contar a ninguén, como un segredo entre eu e o que vixilo.

Gústame ollar a cara de contrariedade que pon a xente cando non atopa as chaves; ou o aceno de indiferencia que fan ó cruzarse con outro veciño reacio a saudar. Ver debuxado nas suas faces  o cansazo ou a alegría  das fins de semana; como moven as mans e as pernas sen se decatar de que están sendo observados. É moita a xente que teño visto pasar por este portal, moitas miradas de desprecio ou amistade, moitas présas e moitos pesares que enchen a miña memoria dunha forma case irreal, tanto que moitas veces non sei se realmente vin ou  imaxinei  cousas que lembro e que me asaltan sen eu saber o porqué. Pero do que vou contar agora non teño dúbida ningunha, non  o vou lembrar por contar un conto calquera, senón porque xulgo que é bon que se saiba, e porque se non o contara, un peso moi grande quedaría na miña conciencia.

Como dicía , aquel día deixaba pasar o tempo  entre o cheiro da cola e longas miradas que se perdían no asfalto mollado por un fino orballo. Vin entrar no portal ó estudante do ático, sempre ás carreiras coma se alguén o perseguira; tamén a veciña do segundo, cargada coas bolsas do supermercado, chegara á súa hora habitual. En fin, todo sucedía con aparente normalidade sen eu decatarme do que estaba a suceder na beirarrúa de enfronte, ata que un berro espantoso fíxome virar a mirada cara alí. A imaxe era  arrepiante  ¡aquel  home tiña unha tranca! …

Eu endexamais vira cousa igual,  moura como a dun touro, grande coma a dun cabalo semental, e o moi porco estaba a lla ensinar a toda muller que pasaba polo seu lado. ¡Que impresion!, ¡que loucura!, ¡que noxo! E o moi desgraciado ría e ría mentres a xente increpaba nel con insultos e ameazas, sen por iso cortárselle a diversión ó pervertido. E claro pasou o que tiña que pasar, chegou a policía e sen máis cerroulle o abrigo, dispersou ós curiosos, e colléndoo polos ombreiros metérono no coche patrulla. Ben, aí morreo o conto, ou  iso pensaba eu,  pero escoitade, escoitade o que vén.

Despois de que todo ficase  tranquilo, a rúa volveu coller o pulso de sempre , as xentes seguían a percorrer as súas beirarrúas alleas a todo o que acontecera, coma se foran autómatas programados, monigotes movidos por calquera faranduleiro. Eu non daba sacado aquel home da miña testa e aínda me parecía velo alí diante co seu sorriso prosmeiro, desafiando a tódolos viandantes; sen outro aliciente que o escándalo que formaban as mulleres cos seus berros incontrolados  e os insultos violentos  dos homes  mergullados no barullo do tráfico. Quería borrar aquela visión dos meus ollos, pero esta volvía  cada vez con máis insistencia, cunha forza imparable que a cada paso resaltaba e engrandecía aquel órgano endiañado. Tiven medo de que  aparecera alí mesmo; de que a súa presencia transcendese a miña mente para facerse real naquel pequeno cuarto e, namentres un calafrío xeado corría polo meu lombo, parecíame que ía  acontecer xa, no momento.

  A sensación de anguria  fora aumentando no decorrer da noite sen que eu  puidese facer nada. Lembrei noites de pánico na miña infancia cando pensaba que o Sacauntos ía saír de calquera  recuncho e levarme con el . A sensación volvía aquela noite, pero xa non  era dun ser imaxinario do que tiña medo, senón dun ser humano que parecía que se presentaba  ó abrir cada porta , cada armario  ou quizás ó mirar  debaixo da cama. Non fun quen de me botar a durmir, quedeime sentada ó caron da ventá aldraxándome a min mesma por ser tan medrosa .

Os ollos de cando en vez pechábanse para logo abrirse de súpeto, sen eu darlles tempo de pousar un segundo, o medo non desaparecía pero víase mermado polo cansanzo sen que eu puidera decatarme de nada .

A  sombra aquela empezou a apoderarse de min. Primeiro nubloume a visión, logo foi penetrando  na miña mente  ata sorber o pensamento, o meu pensamento, e confundilo co dela mesma. Mentres isto sucedía, o medo, a resistencia que puña o meu corpo, foi acougando, sen violencia, cunha suavidade incrible que arrolaba a testa e facía lenes as pernas.De súpeto aquela tranca moura estaba alí, ela soa, chantada no medio da miña visión, desafiando todas cantas leis hai na física,  voaba polo ar ou máis ben mantíñase en suspensión. Dígovos que a visión aínda hoxe me resulta arrepiante anque hei de confesar que naquel momento era dun pracer indescritible, sumida que estaba eu  naquela sombra agoirenta do que ía acontecer logo.

A grande verga moura despregou un ollo gris na súa testa erguida, fitoume dunha forma obscena e riu cunha gargallada burlona coma queréndome demostrar a súa superioridade. Xa nada foi igual. Os sentidos descubríanme un gusto salvaxe, endiañado, que xogaba co meu corpo coma lle viña en gana, un gusto rebuldeiro que empurraba da respiración facendoa profunda e harmoniosa coma o goteo da cisterna, ese que aínda hoxe cando o escoito evoca en min estes feitos que  estou agora a  relatar, un gusto que endexamais volverei a sentir afortunadamente para  a procura de salvación da miña alma.

Ós nove meses parín o meu querido Xustiño, que aínda que sexa fillo do demo non por iso deixo de querelo como fillo meu. Neste mundo todo son malas fadas para quen non ten apelido sabido,  pero  non chegou o día en que unha criatura poda ser enxendrada sen ter un pai, aínda que este sexa o mesmo demo; e explicacións non han faltar para dar conta do porqué, cando, onde e como da súa fecundación.