Nun lugar de Compostela do que me lembro a miudo, existen unhas galerias comerciales e no seu interior un bar recollido e atípco. Ó primeiro fora unha cafetería de moda, moito antes de que eu o frecuentara, logo cando chegamos nós, a basca, convertímolo nun refuxo de convivencía pacífica  e divertida. Xógase as cartas e mantéñense conversas animadas nas noites de chuvia. Café, Alcol e porros son as drogas preferidas sen prexuizo de quen as rexeita. Pero…un día “chegou o comandante e mandou parar”, aprovouse a Lei Corcuera e veu o Xacobeo, parece ser que eramos molestos para a sociedade e de súpeto a policia foi o siareiro mais asiduo do local… “multa por aquíii, multa por aláaa, multa, multa, chachacha cha chá”. Pero non conseguiron máis que afloxarnos a todos un poco a bolsa, e algún buscavidas fudilo na miseria. O Bar pese a tódolos pronósticos segue aberto ó público, mudando de cando en vez parte da xente que o frecuenta. Vexamolo exemplo de algún dos seus máis soados siareiros:

            Movia os brazos en circulo, e como avezado karateca invitaba á xente a unha loita sen violencia, mais ben un baile coreografiado. Pero non todo o mundo entendía tal convite, por iso ó Paco tiña que lles explicar ós forasteiros que non se amolaran, que o Chileno era inofensivo, e que o seu comportamento respostaba a unha ducia de cervexas frias engulidas sen compaixón.

            -¿Está tolo, non?

            -¡Que va!- soia respostar o Paco, con cara de chiste- O que pasa é que o rapaz é tímido e non ten outro xeito de facerse notar. Pero logo falas con el e é unha boísima persoa, moi razoable e discreta.

            Outras veces o Chileno miraba fixamente para a nada ata que outra mirada se lle cruzaba coa súa. Isto mosqueaba a moitos, incapaces de manterlle a ollada insistente e infirmiza.

            -¡De que vai ese tipo!¡Vouno matar!

            E o Paco voltaba a sair fora da barra para calmar os ánimos do que se sentía ofendido.

            -Tranquilo home, está un pouco pasado. Non lle fagas caso. Mira.- E o Paco púñase a fitar para o Chileno, que impasible lle aguantaba a mirada, ata que canso desistia en seguir co xogo-¡Ves! Non hai deus que lle poda coa mirada. Pero tranquilo que nunca se chega a mais.

            Logo, o que se considerara ofendido, volvia a repetir o xogo de ollos esperando a que o Chileno dera unha mostra de humanidade, pero nada, era imposible. Había que aceptar, non sen gañas de espetarlle unhas hostias, que o tipo era o máis forte en canto a aguantar coa vista. Ninguén xamais fora rival para el, e todos ignoraban a capacidade real da súa resistencía.

            Mais de un lle comentara ó Paco que o tipo ese era un incordio, que non entendía porque non o tiña posto xa na rúa. Pero o camareiro chegaba no seu saber onde non chegaban os outros. Sabía que no fondo todo o mundo admiraba ó Chileno. Pouca xente quedaba que non se lle tivera arrimado nunha noite de depresiva borracheira a contar a súas cuitas, pois o home tamén aguantaba todálas palabras, foran as que foran e así se prolongaran ata o absurdo. Parecía un confesor e en máis dunha ocasión tiñao imaxinado con colariño e sotana. Pero había unha razón que predominaba sobre todas pola que non o botaba do bar: Os cartos. E é que a parte de gastarse tódolos días unha chea deles era un reclamo publicitario que as veces daba a impresión que enchia o bar de bebedores, e ata parecía que animaba ó consumo. Uns miraban para el divertidos, outros, con mal disimulada actitude, espiaban os seus xeitos, e os que máis viñan tódolos días empeñados en arrincarlle unha palabra, en descobrir, en fin, que por tras daquela pose había alguén que falaba e ría como todo o mundo. E uns dicíanllo a outros, e os estudiantes viñan a comprobar insitu que tal persoaxe existía, que non era un persoaxe inventado. E quedaban maravillados. O que esperaban multiplicábase por cen e despertaba unha admiración inaudita. E é que non había no país outra persoa coma aquela que desplegara tal enerxia, que aguantara tanto a facha.

A Mariquiña querendo ou sen querer, nunca se soubo, aproveitábase do Chileno, acariciáballe os biceps cunha luxuria de comedia mentres o outro sen inmutarse seguía coa  mirada fixa e perdida cara onde fora. Logo collíalle a man a calquera mociña inocente e leváballa canda a súa ata pousala naquela pel fina e forte. A rapaza, entre escandalizada e gustosa apartabaa rapidamente fixindo medo, e logo, ante a insistencia da Mariquiña e a impasividade do musculoso, volvíaa pousar buscando a aprobación do público que entusiasmado animabaa por ver se espertaba no inmóvil algún aceno. Todo terminaba nun rubor de silencio entre groliños fuxidios de cervexa e a mirada cómprice da Mariquiña que sempre era convidada a un tubo agradecido e áxilmente apurado.

O truco do café era moi festexado polo Madruga, empedernido bebedor de carajillos. Este sempre traia trescentas cincuenta pesetas no peto, cartos que só lle chegaban para tomar un, pois costaba dúascentas cincuenta, pero lonxe de amolarse agardaba felmente polo Cheas que acostumaba a chegar e tomar un café rápido. O Madruga apresurábase a convidalo á consumición que só lle costaba cen pesetas, o xusto que lle sobraba despois de pagar o seu. O Cheas, home xeneroso onde os haxa, correspondíalle ó envite:

-¡Gracias! ¿Tómaslle outro ou que?-dicíalle amablemente o invitado.

-Pois bueno, se insistes- contestáballe o Madruga pondo cara de pillo.

Total que o home polo precio de un e pouco máis, tódolos días tomaba tres, pois xa se sabe que en este bar á terceira sempre convida a casa.

Andado o tempo aquí seguimos, mirando como as pernas da xente atravesan e cortan a luz que entra pola fiestra, apenas se ve si chove ou si é noite, aquí no Apolo o tempo parece que se detén entre os sons melancólicos dun blues, ou tal vez da desgarrada verdade dunha rancheira.