A MAZAIRA
A mañá caía no remanso da noite e xogaba coas sombras: agora das montañas, agora das arbres e tamén coa dun centovintesete que estivera aparcado na cuneta case toda a noite, oculto ós ollos dos humanos que principiaban a espertar e que no caso do Raúl e do Xurxo se dispuñan a iren de caza.
O turismo branco destacaba na aínda pouca claridade que chegaba. O Eliseo recostado no asento miraba para o mencer nin sequera contaminado polo son da radio que agora calaba.Tiña os ollos inchados e as pupilas escintilaban coma estrelas e formaban un pequeno espello do día que nacía. No seu rosto contemplábase como o pensamento cravaba o seu aguillón , e a expresión, anque por momentos risoña, era a do sufrimento. As depresións eran algo familiar no Eliseo, moitas veces convivira con elas, os estados de ánimo trocaban coma lóstregos dun día a outro, dunha hora noutra, de minuto a minuto.
Toda a noite de troula e agora qué. Ficaba no coche mirando para o infinito, sufrindo sen saber ben de que. Nin as drogas, nin os amigos calmaban esa ansiedade, ese estado de tensión permanente ó que o sometía a vida. El procuraba fuxir pero todo lle saía mal. Non quería beber, bebía; non queria fumar, fumaba; non queria deitarse con fulana, e terminaba por facelo.
Ás veces sentíase ledo e todo parecía fermoso e verdadeiro, pero isto duraba pouco e sempre de súpeto todo se viña abaixo coma se o de antes fora un soño.
Xa estaba farto dos seus amigos, aínda que os quería ben, da súa familia á que tamén quería, do seu traballo, dos atascos, de facer cola no supermercado, de chocar coa xente pola rúa , da insipidez coa que a vida se amosaba. Tódolos días confiábase ó fado, era o seu deus, pero xamais o facía coa seguridade que a outros lles dá crer nun deus dos que se escriben con maiúsculas.
Baixou do coche a modo, sen présas, poñendo a man no cinto que desabrochou turrando del fóra das trabillas. Ollou para todos os lados e púxose a andar pola estrada. Dos ollos caíanlle bágoas que escorrendo polas meixelas paraban na boca producíndolle un sabor salgado. Tranquilamente parou o seu andar e mirou á marxe dereita da estrada onde había unhas froiteiras cara ás que, sen pensalo, puxo rumbo namentres co cinto facía un nó que botou polo pescozo.
-Unha mazaira.¿Por que non? -murmurou.
Rubiu por ela con axilidade mentres o cinto seguía a colgar do seu pescozo. A altura parecéulle considerable mentres ataba o outro extremo da correa a unha póla que por riba del había.
O Raúl e o Xurxo andaban á presa, bromeaban ó mesmo tempo que oscultaban tódolos recunchos do camiño. Os cans ladraban. De súpeto, viron a sombra do Eliseo erguerse na mañá, facendo un mesmo corpo coa mazaira que daba ó camiño.
-¡ Ei! ¿Que fas? -berraron os dous homes a unha.
O suicida a penas os oíu cando se deixou caer. Un “crac” grandísimo fixo calar ós cans. O Raúl correu cara á mazaira sen escoitar as preguntas que lle facía o seu compañeiro. E soamente repetía berrando:
– ¡Na miña mazaira non…, cabrón!
O Eliseo estaba tirado no chan conmocionado cando viu ós dous homes achegándose a el. Co sangue regando a súa testa de lume, ergueuse e principiou a correr, primeiro ata a estrada e por fin ata o coche. ¡Fillo da puta! ¡cabrón!…,berraba o Raúl seguido polo Xurxo que levaba a lingua de rastro. O Eliseo montado no coche prendeuno e botou para adiante, o Raúl e o Xurxo tivéronse que apartar á cuneta mentres o primeiro non paraba de berrar:
-¡Será cabrón! ¿Víchelo? Non só se queria suicidar senón que ademais queríame foder a poda deste ano. ¡Fillo da puta, vaite a matar por aí!
A John-Smhit apertaba o acelerador e o Eliseo choraba a rabear…
-Son un mamón con boa sorte, eu a suicidarme e o tío ese que me quería matar. ¡Que vergoña! ¡Como para que se me enteire o persoal! Nunca serei capaz de facelo, nunca.
paco, genial, esos rela tos de buen humor , son los que deberiamos leer en estos momentos para olvidarnos de rescates y demas zarandajas.
Un saludo