A mañá caía no remanso da noite e xogaba coas sombras: agora das montañas, agora das arbres e tamén coa dun centovintesete que estivera aparcado na cuneta case toda a noite, oculto ós ollos dos humanos que principiaban a espertar e que no caso do Raúl e do Xurxo se dispuñan a iren de caza.

O  turismo branco destacaba na aínda pouca claridade que chegaba. O  Eliseo recostado no asento miraba para o mencer nin sequera contaminado polo son da radio que agora calaba.Tiña os ollos inchados e as pupilas escintilaban coma  estrelas e formaban un pequeno espello do día que nacía. No seu rosto contemplábase como o pensamento cravaba o seu aguillón , e a expresión, anque por momentos risoña, era a do sufrimento. As depresións eran algo familiar no Eliseo, moitas veces convivira con elas, os estados de ánimo trocaban coma lóstregos dun día a outro, dunha hora noutra, de minuto a minuto.

Toda a noite de troula e agora qué. Ficaba no coche  mirando para o infinito, sufrindo sen saber ben de que. Nin as drogas, nin os amigos calmaban esa ansiedade, ese estado de tensión  permanente  ó que o sometía a vida. El  procuraba fuxir pero todo lle saía mal. Non quería beber, bebía; non queria fumar, fumaba;  non queria deitarse con fulana, e terminaba por facelo.

Ás veces sentíase ledo e todo parecía fermoso e verdadeiro, pero isto duraba pouco e sempre de súpeto todo  se viña  abaixo  coma se o de antes fora un soño.

Xa estaba farto dos seus amigos, aínda que os quería ben, da súa familia á que tamén quería, do seu traballo, dos atascos, de facer cola no supermercado, de chocar coa xente pola  rúa , da insipidez coa que a vida se amosaba. Tódolos días confiábase ó fado, era o seu deus,  pero xamais o facía coa seguridade que a outros lles dá crer nun deus dos que se escriben con maiúsculas.

Baixou do coche a modo, sen présas, poñendo a man no cinto que desabrochou turrando del fóra das trabillas. Ollou para todos os lados e púxose a andar pola estrada. Dos ollos caíanlle bágoas que escorrendo polas meixelas paraban na boca producíndolle un sabor salgado. Tranquilamente parou o seu andar e mirou á marxe dereita da  estrada onde había unhas froiteiras cara ás que,  sen pensalo,  puxo rumbo namentres co cinto facía un nó que botou polo pescozo.

-Unha mazaira.¿Por que non? -murmurou.

Rubiu por ela con axilidade mentres o cinto seguía a colgar do seu pescozo. A  altura parecéulle considerable mentres ataba o outro extremo da correa a unha póla que por riba del había.

O Raúl e o Xurxo andaban á presa, bromeaban ó mesmo tempo que oscultaban tódolos recunchos do camiño.  Os cans ladraban. De súpeto, viron a sombra do Eliseo erguerse na mañá, facendo un mesmo corpo coa  mazaira que daba ó camiño.

-¡ Ei!  ¿Que fas? -berraron os dous homes a unha.

O suicida a penas os oíu cando se deixou caer. Un “crac” grandísimo fixo calar ós cans. O Raúl correu cara á mazaira sen escoitar as preguntas que lle facía o seu compañeiro. E soamente repetía berrando:

– ¡Na miña mazaira non…, cabrón!

O Eliseo estaba tirado no chan conmocionado cando viu ós dous homes achegándose a el. Co sangue regando a súa testa de lume, ergueuse e principiou a correr, primeiro ata a estrada e por fin ata o coche. ¡Fillo da puta! ¡cabrón!…,berraba o Raúl seguido polo Xurxo que levaba a lingua de rastro. O Eliseo montado no coche prendeuno e botou para adiante, o Raúl e o Xurxo tivéronse que  apartar á cuneta mentres o primeiro non paraba de berrar:

-¡Será cabrón! ¿Víchelo? Non só se queria suicidar senón que ademais  queríame foder a poda deste ano. ¡Fillo da puta, vaite a matar por aí!

A  John-Smhit apertaba o acelerador e o Eliseo choraba a rabear…

-Son un mamón con boa sorte, eu a suicidarme e o tío ese que me quería matar. ¡Que vergoña! ¡Como para que se me enteire o persoal! Nunca serei capaz de facelo, nunca.