Coma unha borraxeira inútil

viaxa a pantasma de tempos esquecidos.

A medida da historia

xira coma un trompo incontrolado

e leva a paixóns

que sangran o sur pobre do noso planeta.

Fendas de cemento e arame

esgazan a pel da Terra

e firen corpos e almas

e matan ilusión na miseria concibidas.

Quen viaxaría polas augas encabuxadas

dos mares privatizados,

sen a premura da fame

petando a cotío?

Coma unha chaqueta elegante

vendida nun venres mouro

seguiremos a mercar

o calote que nos ofertan,

o medo que nos inoculan,

a merda que botan por riba nosa.

Lede nos ollos da humanidade humillada

a carraxe e a senrazón

que se amosan nas apagadas pupilas

e levantade o puño

pra defender o pouco que nos quede

de decencia.