O meu amigo Nicolás non fora apresado por bruxería e moito menos polo asasinato do xuíz aquel de Ponferrada, senón por andar a recabar datos para a Enciclopedia que se viña de publicar había anos na Francia. Eu non entendía como o meu frade non me dera conta de tal ocupación e pensei sen máis, coma xustificación, que mo agachara para non complicarme en ningún asunto .

Cando collín camiño enchín os pulmóns cun gran grolo de aire e esporeei o cabalo como se me fose topar co Nicolás á volta da primeira curva. Levaba renovada a alma que me impulsaba ao descoñecido, que bulía por me mostrar máis mundo, como se non houbera parada posible.

A noite caía cando vin ao lonxe as torres da catedral de Burgos, que, como as de Santiago, bicaban o ceo e recordábanlles ós homes o pouco que eran sen a magnificencia divina. Eu ía entretido na súa contemplación cando o cabalo  foi detido por unha muller duns trinta e moitos anos.

 Era viúva e daba pousada para unha noite, cun bo prezo que variaba dependendo do que elexira para cear ou almorzar. Realmente non dubidei nin un chisco en declararlle as ganas que tiña de facer noite; ela, aledada, sen soltar as rendas, deu volta e conduciu o meu cabalo por un camiño que se adentraba nun casar onde un vello debullaba chícharos un pouco apurado pola noitiña que xa entraba. Parou a besta nunha das casas do lugar  que non parecía nin pobre nin rica, fíxome apear, e atou o cabalo nun cancelo que había a carón da casa e que daba paso a un corredor que ía ata a traseira. Por alí entramos. Cuberto cunha parra, o patio daba ao doutras casas onde xa alumeaba algún candil. Ela ensinoume un cortelliño onde metería o cabalo, e pasamos á cociña onde  unha vella, súa sogra, preparaba unhas empanadas cheas de chourizo das que non lembro o nome. Unha lareira, o forno ao outro extremo e unha alacena  chea de cruces e santos, limitaban a estancia; unha mesa baixa con varias cadeiras, todas diferentes, facían o centro. Alí, na máis cómoda, sentei o meu traseiro mentres a muller ía e viña e a vella seguiu a facer nas súas cousas.

Lucía, que así se chamaba, apareceu logo traendo un sorriso. Nas súas mans viña un vaso e unha xerra de viño, que logo resultou ser rexo e aventureiro. Moi servicial  escanciou o mosto sen apartar os seus ollos dos meus. Eu, como se a vella fora unha pantasma,  fitaba os xeitos da Lucía . Unha campá deu O Anxelus e a vella retirouse a orar, aclarou que lle gustaría facelo comigo pero que estaba moi cansa  e ía para o leito  repousar os seus ósos. Eu contesteille que fora, que Deus habíallo agradecer igual. Alí mesmo, dando corda ós instintos máis animais, fíxenlle o amor a Lucía, por riba da mesa, con olor a viño e graxa dos chourizos.

Fiquei na súa pensión catro ou cinco días ata que gastei todos os cartos. Pediume que non marchara, que se era por cartos ela mos procuraría,   que eu non tiña de que preocuparme. Non estaba eu por escoitala. Apenas tiña fame, e ao meu rostro amarelado só lle facía ilusión  escapar daquela muller que lle comera os folgos.