A Rosa, compañeira e amiga.

Na Moniña viches de mañá

 a derradeira luz do día.

 Rodeada dos teus e de lavanda,

 de figueiras e castiñeiros.

 Había rosais fermosos e puros

 no teu xardín Rosa,

 tan fermosos e puros

 como o agromar das verbas

 pronunciadas polos teus beizos

 en milleiros de loitas

 a prol dos dereitos humanos.

 Que lembrar de ti

 senón aqueles ollos pícaros

 de amor e comprensión

 por unha humanidade indefensa.

 Gardo na memoria, Rosa,

 o tesouro que ti me deches

 e as cores das que os dous gostabamos.