RAPOSA
Raposa que deixas a pegada nos piornos
para quen cheire o teu desafío
e roube a túa camada que morre famenta.
Raposa que buscas resposta nos rostros
laiando o teu grande desatino,
por mirar de ser quen sementa.
Rexerá o teu fado vougo roído
a cantiga que soa na sufrinte terra,
o esterco da vida crebada no lombo,
illa viciosa que gustaría do tolo que berra.
Doente raposa feiteceira do trono,
é o que tes un camiño choído,
abafa na carreira para ficar nun porto,
lene ollarás para o vento ferido
se alguén escribiu agachado na serra,
e non foi outro poeta elexido
mellor co que morre afogado no choro,
primeiro que desvirga e o que máis rabea.
Raposa cheirenta que eu sempre morro,
enredei na vida, meu camiño querido,
velaí meu soño, ousada parella,
outrora agarimoso amigo consentido,
laiante coma ti, coma o vento rumoroso,
tremante, louco, temeroso semella.
Arrebuñamos na prebe do eterno carozo,
raposa raposeira do que temos posuído,
alá vai a historia, máis intelixente por vella.