Todos, uns máis, outros menos, pensamos que os demais están instalados no consumo e que así non se vai a ningures. Ou que sinxelamente a felicidade no se atopa nos bens materiais. E, sen renunciar aos nosos cartos, traballamos para o mercado como o que mais. E é que a mentira só se atopa na relación cos nosos conxeneres, pero o noso pensamento estase a sustraer dela constantemente. Neste escaqueo é onde a conciencia nos marca. E cuestiónase a relación entre o pensar e o facer. Na situación de aparente benestar na que nos atopamos os que temos en sortes vivir na parte occidentalista do planeta, a conciencia rompe cos feitos e crea soliloquios que nos conducen sen remedio á loucura, á desesperación e á anguria. As drogas, con ou sen receta, parecen que amañan desafeccións e falta de comunicación, e en certa medida corrixen ese desfase, ese desconcerto entre o que os nosos pensamentos din e o que as nosas conductas provocan. A realidade, é a miña tese, só se atopa, en canto que representable, no pensamento, e todo o real é por definición verdadeiro. Os noso feitos, inducidos por unha convivencia forzada e extraña, non son máis que a negación da realidade e provocan no universo humano a destrucción da natureza, a destrucción da realidade. A vida é organismo, e o organismo humano desenvólvese por e para o pensar, se nos negamos esa capacidade en favor da praxis consumista estamos avocados a evoluir nun senso que deixa de ser humano para ser quizás de insectos nun universo limitado. Non se trata de cargar contra a responsabilidade que podan ter uns ou outros individuos en tal evolución, trátase de constatar o felices que poderemos ser os humanos actuando conforme a verdade dos nosos pensametos sen dislocacións entre o que realmente queremos e o que facemos, e seguir sen dúbida ningunha na saída espontanea que a natruraleza propia nos brinda. Evolucionemos pensando e non mercando, fagámolo pola nosa natureza.