Quen fora para fóra

         soñar coa Aurora

         e mecer na súa luzada

         os ollos prisioeiros.

         Quen raiou a raia

         que se fixo na praia

         para marcar a fronteira

         das palabras ceibadas.

         Quen rachou a racha

         que dibuxou a facha

         que levaba o fado

         no devir do tempo.

         Quen roubou o roubo

         que endexamais se soubo

         daquela sombra compartida

         no verán mentireiro.

         Quen laiou o laio

         que naceu sicario

         da vontade serea

         que outros provocaron.

         Quen cantou a canción

         que por precaución

         ficou estrañamente esquencida

         asulagada polo medo.

         Quen soñou o soño

         que chorando eu poño

         no cabo da vida.