Non hai nada que sexa tan grande, tan forte, tan inmenso, tan doloroso, tan crítico, tan retoroto, tan angustioso, tan ferinte, tan absoluto coma unha decepción. A morte dun ser querido, a enfermidade, o desamor, a bancarrota, a miseria propia e allea, a violencia de palabra e feito, todo se reduce á decepción.

A decepción ven sempre polo feito inesperado. Na vida todo se volve esperar. E na espera poxectamos a nosa idea en vano. Porque o suceso sempre é imprevisible.

A ciencia basa o seu poder na predicción, e fainos crer que todo ten que suceder como ela di que debe ser. Pero o acontecemento sempre a supera. Poden surxir centos de teorías novas, logo dun tempo hanse ver sepultadas, esquecidas, invalidadas polos feitos. E é que a Natureza xoga a tódalas bazas, con tódalas cartas, manexando, e facendo efectivas, tódalas posibilidades.

En un millón de vidas que viviramos, os acontecementos, os feitos, habíannos superar sempre, sen piedade, sen intuir sequera que é o que fica no camiño. Porque nós non somos feitos, só somos un espello consciente onde eles reflicten a súa imaxe. E a idea, o futuro, non é máis ca nosa conciencia angustiada ante a inmensidade da vida.

Cómpre estar alerta, cómpre pois vixiar para reter na memoria o paso das imaxes que endexamais se esgotan. Non ten por que ser este un afán cientifico, teórico, chega con que sexa un cadro de ilimitadas impresións que alimenten o motor da decepción, ese que se vai poñer en marcha nada máis abrir os ollos.