Afrouxou a corda do pensamento,

ceibou a imaxinación lueira,

buliu polas pantasmas da historia

e foi caer no incontrolable desexo

do lume do inferno,

a desolación dos tempos que murchan

as cousas do feble sentimento.

Non chega con pechar as orellas

ás verbas que feden a morte,

non chega con pechar os ollos

ó sangue que nos pringa vergoñento,

non chega con abrir as mans

para entregar superfluo consumismo.

Velar a vida é, ten que ser, moito máis.

A morte xa atende dela mesma no cadaleito.

Afrouxou a corda da esperanza,

laiou a besta no outeiro milenario,

está presa do seu propio pesadelo,

asolada polo medo imposto sen remedio.

¿Quen dará co berro, agardado

pola humanidade sempre agachada

no corazón senlleiro de cada home?

¿Quen será recoñecido pola historia

para ser salvador da nosa enxulla,

do lene esquencemento da ruindade?

É o vento que me lembra o que non vivo,

e o que vivo se me amosa nesta cuita.