Non quero ver a mortalla

que te amortalle,

ti quixeras que fora de viño,

pero non será.

Nin o caixón

será a cuba que tanto arelabamos.

Quero lembrarte vivo

coa forza que nos dabas

a cambio de nada.

Quero lembrarte soñando camiños,

ceibando gargalladas a cachón

erguendo a moral da basca

enchendo o baleiro dun silencio.

Pero por moito que insistas

non marcharás de eiquí,

da túa casa aberta para nós,

a todas horas, sempre.

Ao Mario,

Ao noso Tigre.