DAZASEIS POEMAS DE AMOR SEN CANCIÓN.

      A MONFORTE.      

-Ó ARSENIO-

      Xun, Xun, son o conde de Le…mos

Xun, Xun, Arsenio Alvarez Pedri…do

No rio Cabe de ferro,

Embaixo da Ponte Nova

Apareceu meu cadavre

Cun sorriso nos bei…zos

Xun, Xun, son o derradeiro con…de

Xun, Xun, chamado o Ca…ñon

Porque toda a metralla

De verbas e xeitos

Levaa no peito

Botabaa co corazón.

Xun, Xun, pasaron os a…nos

Xun, Xun, agora eiquí estou

Por medio do Pa…co

Poeta maldi…to

Que foi quen de escoitar…me

Moitas das miñas preferidas canci…óns

Xun, Xun, Mejico lindo y boni…to

Xun, Xun, si muero lejos de… ti

Xun, Xun, que digan que estoy dormi…do

Xun, Xun, y que me traigan a…ti

Xun, Xun, Monforte lindo e boni…to

Xun, Xun, se morro lonxe de…ti

          

  -O JACO E A PARCA-

Pola Ponte Vella

Levei o branco corcel

A pacer entre salgueiros

A descansar ata morrer.

Á beira do Cabe querido

Sentín o corazón bater

O bombeo do sanque revolto

Era bon cabalo aquel

Canta xente me miraba

Sentín a alma renxer

Centos de anxos viñeron

Prestos a me socorrer

Pola Ponte Vella

Na ribeira do Cabe querido

Onde o camelo pariu potros

Alí onde se perdeu tanto sentido

Esa ponte, esa ribeira

Tan miñas coma túas

De tanta vida, de tanta morte,

Son testemuña.

           

O ARRECENDO

Era aquel arrecendo

A molladura ácida

A sardiñas asadas no Alegría

A barrica vella

De escumoso viño

Era aquel arrecendo

A aserrín no húmido chao

Da comprice brétema,

Frio intenso,

Calor no peito e nas palabras

Era aquel arrecendo

A vómito compartido

Mexadas abundantes

E limóns murchos

Nas fondeiras dos vidros esnaquizados

Era aquel arrecendo

A suor adolescente

Nos portais escuros

Con calados bicos

Maos ardentes

Era e É aquel arrecendo

O que estará en min eternamente

   

   A FE

Naqueles buratos

No mirto

Había fe.

Nas espionaxes perfectas

Dos vaqueiros dos maiores,

A música sen luz

Cheiro a incenso

Había fe

Nos tres acordes malditos

De verbas que non entendiamos

Había fe.

Había fe

No fume do costo

Na nube branca de polvo

No regusto a amoníaco

Daquela propaganda de bermes.

Había fe

Nas miradas mudas, enxoitas,

Nos acenos calados, mentiras,

No doado diñeiro, calote.

Na vida libre,

Nos balados ruinosos

Na violenta tranquilidade

Había fe..

Eramos pasotas…

    

  A RÚA DO CONDE

Levei na túa doce costa

Milleiros de mancaduras,

Rolei pola pendente

Todo canto a mamá Maruxa

Permitia. Que era moito.

No cemento quente e fresco

Fun peón da miña primeira basca

Pelexei,aprendín a xurar,

A maquinar sabotaxes

A dar caladas de tabaco

Tragando fume, e broncas, e infernos.

Busquei nas túas solainas,ó serao,

O derradeiro sol do inverno

E nin soñar podía

No que por nós agardaba.

A imaxinación, nas túas beiras,

Era como o noso nadal de brétema,

Mirar para aquel fato de pedras

En San Vicente achantado,

E, no medio da borracheira,

Enorgullecernos do que fumos e xamais seremos.

    

  -OS CHAOS-

Meneo,Contra Meneo,

No Pinar, no Alegría

No Carademerda ou no Rabeno.

Meneo,Contra Meneo,

Viño da ribeira, viño de Castela

Sardiñas no San Xoán, pementos, cachelos

Meneo,Contra Meneo,

Húmidas gorxas

Xolda, cachondeo

Meneo,Contra Meneo,

Líbido quente,miradas

Luxuria que sae do peito

Meneo,Contra Meneo,maos que baten ledas

Cantares prosmeiros

Meneo,Contra Meneo,

A voz quebra enxoita

Xa nos bota o taberneiro

Meneo,Contra Meneo,

Na noite pechan as portas

Nas paredes cheira a mexo

Meneo,Contra Meneo…

     

TODO CANTO SEI

Embaixo do palco,

Música, trompetas

Do inverno falso

Daqueles tempos.

Embaixo do palco,

Sostén subido

Pola miña man

Inocente, ignorante.

Primeira apalpadela

Que me ía condear ó inferno.

Alí, mirando á xente,

Mirando ás bragas, ás pernas,

Os calcetíns caidos

Nos zapatiños de festa.

Alí mirando á xente

Que rumbosa danzaba

Na calor de corpos suorosos,

De ilusións que nunca chegaban.

Alí mirando á xente

Embaixo do palco

Aprendín todo canto sei

Que non é pouco nin moito.

Mirando á xente

No palco, embaixo.

    

  O TREN

Moitas vias

Na retina do ollo,

Daquel ollo neno.

Movementos  de vagóns,

Caixas solpresa

Que ninguén sabía o que agachaban.

E homes ferroviarios

Que nos corrían

Entre berros e gargalladas.

Dende a pasarela

O disco duro

Da miña testa

Foi gardando agullas

E travesas e semáforos.

Dende a pasarela

Despedín trens e soños

E aprendín a falar

Para dentro.

Moitas vias

Na retina do ollo.

Moitas vias acuguladas,

Indiscernibeis,

E só tres sentidos:

Norte sur e leste.

A Fisterra ficaba para nós pechada.

     

O SAN ANTÓN

Que non bebía viño

Decíanos a copla

Daquel San Antoniño

Que había de darnos forza

Coma o porco no fuciño.

Mais o San Antón que coñecímos

Colexio para moitos esquencidos

Non nos deu forza

Que nos deu arrepios.

En aulas frías

Un escudo, un crucufixo,

E hostias para todos,feixismo.

Franco no dicir

Franco a cotio

O profesor adoctrinaba

O aluno repetiao.

Cantar e rezar

Na outra banda do rio,

Alí o relixioso

Esculapio señorio,

Lembro que nos deportes

Case sempre gañaba

Ós probes do San Antoniño.

Esculapio e San Antón

No Pobo santos mandóns

E alí, embaixo da terra,

San Francisco.

     

NOMES

De cada pedra un recordo.

De cada pedra un nome.

Da rinconada, onde

Á beira da madeira

Tecín os primeiros soños,

Ata a costa de Seoane

Na que vín desaparecer ó castelo,

O mundo mudou

E con il eu xa fun outro.

Alá ficaron durmidas,

Por un tempo,palabras,

Visións e cheiros,

Ledicias e desencantos.

Sabía que voltarían

Mais non podía predecir cando.

Sabía que voltarían

Coma as anduriñas ó meu faiado.

Non vos enganedes

Non se trata de buscar

Unha rima doada,

Aínda que no meu auxilio salga.

Só sei que mirando o que xa non é

Gardo nos meus adentros

Un recordo de cada pedra

De cada pedra un nome.

     

NA FIESTRA

¿Que era o meu mirar

dende aquela estratéxica fiestra?

¿Que eran os meus ollos,

espello ou filtro

dos movementos dos monfortinos?

Aquela calada muller

A pasar coa vista gacha.

Aquel procurador teimudo

De paso curto e acelerado.

Aquel run-run festeiro

Á hora imperdoable dos viños.

Son imaxes daquela ventá calada

Daquel silencio das dúas

Cando o tráfico paraba,

E as tapas,

Nas portas dos bares,

Arrecendían.

¿Que era o meu mirar?

¿Que era o meu pensamento?

Pecho os ollos e sigo vendo,

Pecho os ollos e o marco

Daquela vella fiestra

Encadra o mundo,

E nada máis pode existir xa

Máis que aquela luz

Aquela luz que non se vai de dentro.

     

EXILIO

Marchei,

Aínda que nunca marchara,

Fun buscar algo

Que non sei se atopei.

Ás portas de Santiago

Miro no meu vello mapa

Ese puntiño mouro

No triángulo máxico

Das nosas sacras ribeiras.

Coa mao sinalo o seu nome,

Monforte.

Coa boca arrinco verbas

Sen ser entendido por ninguén.

¿Quen pode entender o que sinto?

O que sentimos os monfortinos.

Nun bar, no bar, busco a Xabier,

Il si que sabe canto digo,

Adiviña nos meus ollos

Todo canto gardo, gardamos

Os de Monforte.

E na noite, borrachos,

Ímos a Osebe a mirar

As vias do tren.

Se cadra pasa un,

Se escoitamos o canto da máquina

Pechamolos ollos

E estamos como na casa.

     

A CHURREIRA

¡ Dona Adela un viño doce!

E a velliña, coa xarra branca

Escanciaba un nectar que nos sabía a gloria.

Co seu paso e a mirada fuxidía

Levaba a vida a rastras.

Mentres, nós, liabamos un canuto para catro

E as risiñas viñan na nosa axuda,

Ceibaban-nos da liviá preguiza do inverno,

Da rutina de clases, dos espellismos.

¡ Dona Adela traia agora unha xarra!

Boa falla facía para quentar as ideas,

Para que o punto morno do costo

Collera un toque máis do país.

Entre grolo e grolo dous canutos,

Xa eramos seis, dous acoples.

¡ Ai o viño, ai ise viño da Churreira!

Os ollos adoecen,proen, o fume enriquece

E a conversación muda para un lado

ou para outro, según conveña.

E as risiñas xa son risos abertos, a liberdade.

¡ Dona Adela, señora Adela, poña outra xarriña branca!

¡ E dous vasos!

Dous acoples máis, un so canuto a calada americana.

Xa se acaba o medio talego e hai que andar lixeiro

A mente debe resolver o duro dilema:

¿ Viño ou costo cos cen pesos que nos quedan?

     

CORTO-RAXO

Unha bomba para un vello café,

De barra alta e estreita,

Mesa de marmol e televisión en branco e negro.

Mexadeiro cutre de paredes esnaquizadas

Do salitre dos mexos botados por fora.

Ardeu o Raxo e no seu lugar

Unha mole noxenta érguese fachendosa.

Boa rúa era aquela en tempos,

Inantes de que os mozos e mozas

Viviran na nube branca.

Ardeu co Raxo o Espía

E moito antes o Mezquita

Onde a Loli agarimaba a miña testa

E roubaba chupachús para que eu non chorara.

Nesta vida arden tantas cousas,

Que se souberamos do pouco que duran

Andariamos a bicarnos os uns os outros

E tódolos enoxos serían imposibles.

     

O SILENCIO-BELESAR

Escoiteino

Que non o puiden ver.

Porque a vista retén cores,

Ilusións que se artellan na nosa retina.

Formas e arquetipos

Sombras que se enchen de naif

E que entreteñen ós falsos sentidos.

Escoiteino,

Porque nin a vista, nin o gusto,

Nin o olfato, nin o tacto

Poden aprehender a verdade das cousas

Que para iles non foron nadas.

Escoiteino,

Naquela noite de brétema húmida,

Na ribeira, no Miño,

Mentras as cepas choraban a derradeira poda,

Escoiteino,

Sentín o silenzo

Que me falaba mainiño,

E o vacío, o escuro baleiro

Que tantas veces roubara a miña alma

Falou co silenzo propio, imperativo,

De quen posúe todo o sentido

Amo e siñor da eterna existencia.

     

QUIXERA

Quixera volver a nacer

Para cheirar os mesmos cheiros,

Para palpar as brevas vermellas

Que untaron as miñas maos,

Para ollar as mesmas cores

E o brillo de tantas miradas.

Quixera volver a nacer

E que os meus oidos

Se deleitaran , oura volta,

Con aquiles adormeceres

Entre alcois e palabras

Fiadas en contos e coplas esquencidas.

Non pediría outra vida

Porque o que agora somos

Non é mais que as cousas que vivimos.

A morte foi compañeira

E tamén a vida.

Quixera volver a nacer

Para chegar o mesmo punto,

Para mirar para vós

E dicir as mesmas trapalerias,

E castigado ou aplaudido

Quixera volver a nacer

Para rimar o que agora rimo.