Entre os piñeiros un cheiro a herba seca, raiolas de sol que mancaban a cabeza, a líbido disparada, como se podía agardar da idade que profesábamos. E digo profesábamos, porque non só posuíamos a idade, senón que nos onorgullecíamos dela. Entre os piñeiros, por trás dunha silveira, estaba o pastor coa Vacariza. Ela xemía e el saloucaba, coma un can sedento. Nós, agachados, caladiños, e co afán de non perder detalle, fitabamos todo canto nos amosaba o que estaba a suceder por trás daquela silveira. Cando volvín a testa, o Pedriño xa esta a machacar o nabo coa mirada perdida nalgures, o Luis, co queixo desencaixado, díxolle que parara, que co ruido que facía coa man ía poñer   en alerta á rapaza. Foi igual, de pouco valeu a cara de xeño que lle puxo, el xa saloucaba á par do Pastor. Ela ceibou un riso e díxolle a el graciosamente que parecía  que tiña un orgasmo en estereo, que lle encantaba esa resonancia,  que por favor lle dixera ós seus amigos que sairan da agachadela que xa abondaba, e que deixara de facer o parvo que xa se lle afrouxara o pito había un anaco. Tamén nós escoitaramos a súas palabaras, nembargantes esperamos a que o Pastor nos dese aviso. E así foi como nos arrimamos ós dous amantes. “¡ Veña!” dixo ela, “ ídevos espindo que vou empezar por ti” sinalando ó Pedriño. Pero claro, o Pedriño viña de meneala e non se lle levantou, logo tocoume a min e creo que cumplín axeitadamente, ou eso me pareceu pois era a primeira vez que o facía e non sabía de nada, pero o que trunfou de verdade foi o Luis, que coa súa gran verga erguida, como aquel faro de Hércules que eu fora visitar coa familia  á Coruña, botouse por riba da Vacariza e comezou a berrar con carraxe. O Luis facía flexións coma cando estaba na clase de ximnasia, coa vista dirixida ó cabo do mundo metía e sacaba, a rapaza, cos ollos pechados, tiña un riso de placer inmenso. Como tardaban en acabar, puxémonos a xugar ó subastado cunhas cartas que levaba o pastor, claro que el gañou, pois ó final díxonos que tódalas copas estaban marcadas, que nelas limpara o pito na antepenúltima corrida, dando a entender que a última fora había un pouco, bueno un pouco non, pois o Luis xa levaba unhas dúas horas montando na moza. Aquelo parecía que non ía terminar nunca, de nada valeu decirlle  entre todos que acabara, que xa era noite e que o sol xa se puxera había moito. El, entre afogos, contestou que o deixaramos en paz, que liscásemos se queriamos, que tiña que acabar fose coma fose. E alí ficou mentres nós lle axudamos o Pastor a levar as pericas cara a casa.

      O día seguinte o Luis parecía un pavo real, rañou na entreperna e mirounos cun orgullo altivo:

      -Chavales moito tedes que aprender nesta vida.

      Foi o último que lle escoitamos dicir.

      Ao día seguinte, a nai levouno ao médico e o seguinte interno para un seminario da capital. Andado o tempo foi cura e dín que anda pola África adiante, a saber a cantas feligresas terá xa namoradas.