Raposa que deixas a pegada nos piornos

         para quen cheire o teu desafío

         e roube a túa camada que morre famenta.

         Raposa que buscas resposta nos rostros

         laiando o teu grande desatino,

         por mirar de ser quen sementa.

         Rexerá o teu fado vougo roído

         a cantiga que soa na sufrinte terra,

         o esterco da vida crebada no lombo,

         illa viciosa que gustaría do tolo que berra.

         Doente raposa feiteceira do trono,

         é o que tes un camiño choído,

         abafa na carreira para ficar nun porto,

         lene ollarás para o vento ferido

         se alguén escribiu agachado na serra,

         e non foi outro poeta elexido

         mellor co que morre afogado no choro,

         primeiro que desvirga e o que máis rabea.

         Raposa cheirenta que eu sempre morro,

         enredei na vida, meu camiño querido,

         velaí meu soño, ousada parella,

         outrora agarimoso amigo consentido,

         laiante coma ti, coma o vento rumoroso,

         tremante, louco, temeroso semella.

         Arrebuñamos na prebe do eterno carozo,

         raposa raposeira do que temos posuído,

         alá vai a historia, máis intelixente por vella.