A mañá deixábase ver entre os punteiros mal cubertos polas tellas. Un raio de sol quentoume unha orella ata case queimarme. Cansos como iamos non me estrañou nada que durmiramos ata tan tarde. Revireime a modo e  comprobei que o meu frade xa se erguera e durante un intre o presaxio de verme abandonado asulagou o meu maxín.

Ós poucos minutos  confirmoume as miñas inquedanzas o muiñeiro, namentres a súa dona ollaba cara a min dun xeito lascivo. O demo  tentábame e eu estaba disposto a deixarme levar . Xa lle daría alcance ao meu compañeiro. Non me dei présa,  disfrutei do almorzo e finxín despois estar algo enfermo polo que lle roguei ao muiñeiro  que me permitira deitar para coller folgos antes da partida. 

Fun para o cortello, onde horas antes repousara e agardei ver a mesma mirada, coa que a muiñeira me regalara antes,  sen o marido diante. Non tardou moito. Veume coa escusa  dun pouco leite  para animar o corpo, e ao cacho, o líquido foi polas pallas dando ela nos meus brazos.

 Cando, xa cansos, repousabamos do noso folgo, apareceu o seu home cun pau.  Deume con el  en todo o espiñazo. Gracias que eu xa collera as de erguerme e saín escapado coma un lóstrego, poidendo agarrar alomenos a sotana. Lembro, aínda hoxe, que as pedras do camiño fixeran chagas nos meus pés e só cando reparei nelas fun capaz, non sen deixar de mirar atrás, de parar a carón dun valo moi baixiño. ¡Quen me diría a min que despois de liscar desa guisa, ía saír do paraño para o lume!.

Non puiden remediar sen embargo o riso que me veu á boca de xeito inusual en min, e de súpeto, sentinme satisfeito lembrando  a cara de moucho que puxera o muiñeiro, e facendo grandes esforzos, non fun quen de evocar nin unha miga de compaixón por el. Víñaseme  á testa tamén as verbas do fidalgo cando lle declaraba amor á dona e vin a cruz que o bo cristián do muiñeiro ía ter que soportar coa alfaia que tiña na casa.

Endexamais me rira de ninguén , e confeso que non sinto orgullo por telo feito desa vez. Mais a mocidade é de natureza ignorante, manifestándose sempre dunha forma malévola e desvergoñada.

Cos pés aínda magoados, logo de enredar un anaco nestes pensamentos, emprendín camiño. Non tiña andado ben unha legua cando unhas falas que me resultaron coñecidas viñeron dar ós meus oídos. Eran o fidalgo e os esmorgueiros  que facendo balance das súas trasnadas, comían e bebían entre barullo de risas e blasfemias. Eu fixen por pasar de largo seguindo o camiño, mais eles, estricados nun prado  baixo dun vello castiñeiro, percatáronse da miña presencia e impedíronme marchar como se tal cousa.

Alcumáronme o “santiño” e facían mofa do meu estado. Vendo os meus pes preguntáronme se facia algún tipo de penitencia ou se perdera os zapatos corrido por algún bandoleiro desalmado. Eu escoitaba con moito sosego e non respondía nada, pois xulguei mellor non incomodalos. Non pensei, ao primeiro, en cousa mala ningunha que me puideran facer, mais logo de telos aturado un cacho temín polo meu físico, sobre todo cando un deles, esbrancuxado e baboso, empezou a xogar coas miñas partes, louvándoas e agarimándoas de forma noxenta. Quíxenme escapar, pero no mesmo momento de intentalo xa tiña tres deles apreixando en min. Dous polos brazos e o outro, o pervertido, polo pescozo. Este, ao cabo, soltoume confiándome ós outros dous que presto se dispuxeron a turrarme ao chan, e nel fiquei de xeonllos coa testa  enterrada na herba e o cu revirado cara arriba. Nisto, escoitei ao que semellaba fidalgo dar aprobación de me inxuriar, e sen máis preámbulos sentín coma me erguían o hábito deixando a miña traseira ao descuberto.

Nunca souben que máis fixeran comigo aqueles. Só recordo a dor no corpo como se me afundiran coiteladas por todo el, e como se as chagas fosen queimaduras profundas.  Sen forzas para erguerme , arrastreime pola terra, e as verbas acugulábanseme na gorxa sen ser capaz  de ceibalas para pedir axuda. Sentín falar a varios camiñantes, pero deixeinos pasar sen incomodalos. Non era que non quixera berrar, é que non podía. Tal era o meu tormento.