Creamos a medida,

primeiro foi espacio,

logo tempo.

A imaxinación emborcou

sobre a terra quente,

e o pelo caeu

ata deixar ver unha pel suave.

Creamos canto nos arrodea

sen máis pretensión

que a de encher de cousas o número,

tan vacio, tan lonxano.

E de súpeto veu o medo,

o terror desconsolado

de non entender o que fixemos.