En Cafarnaúm, capital da antiga Palestina, onde pisara tamén Xesús algún día, loitaban moros e cristiáns ó carón dunha fonte. Rodrigo batía  coa súa espada no escudo dun sarraceno que non deixa de xurar:

-¡A ver se calas Mohamed!, ¡e loita, que son eu sempre o que bato, e en verdade que xa non podo co pulmón  que seguro é do  kifi que nos vendedes  que ha nacer entre cardos borriqueiros! -Rodrigo falaba sen parar de bater, cada vez con menos ánimo, no escudo da media lúa que portaba Mohamed.

-¡Cala xa, cristiano do demo!, ¿non ves que che vai dar algo? -espetoulle o mouro- ¡Veña! ¡Cúbrete e  déixame dar a min un pouco que se me ve o sultán  falando fúndeme na miseria! -E púxose a golpear no escudo de Rodrigo con bo ánimo.

-¡Se eses dous son compadres coma ti e coma min! – contestou o cristián apretando os dentes con forza-. ¡A ver  se te enteiras anugallado! ¡que ata vés cego a loitar!

En Cafarnaúm o combate era cruel e a morte, especialmente nos casos nos que o compinche de pelexa roubaba ou vendía algo invendible ó inimigo. Daquela recrudecíase a loita e  había días nos que os soldados nin se daban palabra. Mais un día…a  reconciliación,  e todo volvía á calma.

Pelexábase de día, dende que se erguían os xefes, conde e sultán, ata que caía o sol. Se había chance, moi a miúdo por certo, estes non espertaban ata ben entrado o medio día, e incluso pasado este.

En Cafarnaúm, nas derradeiras cruzadas, a guerra era un cachondeo. As auténticas cruzadas eran as noites de pracer que lles ofrecía unha terra rica en herbas e mulleres (ou homes) fermosas, lonxe do feudo das súas esposas. As noites en Cafarnaúm eran a hostia.

Pero había que mostrarlle ó mundo cristián que se estaba alí por algo, e o Sultán co Conde, e Rodrigo con Mohamed, e cadaquén co seu compadre, íano montando o mellor que podían, era unha forma coma outra de facer a guerra.

Desgraciadamente estas cruzadas chegaron á súa fin porque as arcas ficaron case baleiras e Europa minguaba paulatinamente o suministro de comida e cartos:

-Bo Sultán, isto acábase… Debo voltar a casa, á paz do meu feudo-díxolle un día o Conde ó finalizar o combate ó seu inimigo-amigo. O Sultán apesarado contestou:

-Todo o que ten principio ten fin. Acordareime desta vida e mais de ti nos días que me restan. Quixera logo, coma mostra do meu afecto, ofrecerche a unha das miñas mulleres que tantas veces pagaches… ¿Cal queres? ¿Zoraida quizás?

-Que mais quixera eu -dixo o Conde- que  levarme a unha desas deusas do teu harém, pero no meu feudo unha muller hai que nin sombra  doutra quere que se lle arrime, e creme que arruinaría a miña vida se con outra eu aparecera. Nembargantes,  podías regalarme en troco uns fardos de kifi e unhas sementes, pois non sabes o que o vou botar de menos aló.

O Sultán mirou con estrañeza ó Conde e con cara de  circunstancias lamentouse:

-¡Ai,  bo Conde!  Xa sabedes que difícil é  facer colleita de boa herba nestas terras, e manter un harém con doce mulleres é custoso, ata diría ruinoso. Darche unha muller sería aliviar en  algo a miña economía, ¡o que é manter unha muller!…, a herba pola contra é  o  noso sustento. ¿Como podería eu regalar  o ben que dá de comer a tódolos meus parentes e vasalos? O máis que podo facerche é un prezo de amigo: dez moedas por cada fardo cunhas poucas sementes.

-¡¿Dez?!…  ¡Ladrón miserable! ¡Cinco!

-Nove é todo o que podo baixar, comprende…

-¡Seis!

-¡Oito!

-¡Sete! -dixeron os dous a unha soltando unha grande gargallada e estreitándose as mans ó tempo.

E así foi como o Conde don Raimundo, dunha orde de cabaleiros  que non lembra ninguén, abandonou Cafarnaúm  cos cabalos cargados de cousas da que foi sempre a súa segunda terra.